Βρίσκεται στη Βαλτική Θάλασσα, στα ανοιχτά της Εσθονίας και θεωρείται μία από τις τελευταίες μητριαρχικές κοινωνίες στην Ευρώπη. Πλέον, απειλείται από δημογραφικό μαρασμό, αλλά και τον τουρισμό.
Αυτή η μορφή κοινωνικής οργάνωσης προέκυψε στο εσθονικό νησί από τον 19ο αιώνα ως αναγκαιότητα, και όχι από φεμινιστικές διεκδικήσεις.Για να εξασφαλίσουν τα προς το ζειν, οι άνδρες έπρεπε να βγουν στη θάλασσα ή να δουλέψουν σε άλλες περιοχές, απουσιάζοντας για μήνες.
Η μεγαλύτερη παράδοση που υπερασπίζονται είναι η εσθονική γλώσσα. Μιλούν μια διάλεκτο στο νησί Κίχνου που έρχεται από τον 18ο αιώνα. Ωστόσο, μετά την πρόσδεση της Εσθονίας στην ευρωπαϊκή ένωση, το 2004, τα πράγματα θόλωσαν και οι γυναίκες του Κίχνου νιώθουν ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη για το παρελθόν της χώρας.
Το κενό στη στεριά λοιπόν αναπλήρωσαν οι γυναίκες, που κρατούν μέχρι και σήμερα τα ηνία της τοπικής εξουσίας, παρά το ότι πολλοί από τους άνδρες τους μένουν πια μόνιμα στο σπίτι.
Η μητριαρχία έχει, άλλωστε, γίνει πια ένα με τις τοπικές παραδόσεις στο απομονωμένο νησί, που οι γυναίκες του Κίχνου φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού, όπως έκαναν κατά την ναζιστική κατοχή και στη διάρκεια των 50 χρόνων που η Εσθονία ήταν μέρος της ΕΣΣΔ.
Είναι οι γυναίκες του Κίχνου δουλεύουν στα χωράφια, ταΐζουν τα ζώα και επισκευάζουν τα τρακτέρ.Μεγαλώνουν τα παιδιά τους, οργανώνουν πολιτιστικές εκδηλώσεις και ξεναγήσεις για τουρίστες -κυρίως τα καλοκαίρια- κάνοντας βόλτες με vintage μηχανές.Τελούν τη λειτουργία στην εκκλησία, μέχρι γάμους και βαφτίσεις, όταν δεν μπορεί να έρθει ο παπάς.Κάνουν τον φαροφύλακα.Μετέχουν τακτικά μέσα στην εβδομάδα σε τοπικά συμβούλια.Και ποτέ, μα ποτέ δεν παραμελούν να τηρούν τις παραδόσεις -από το τραγούδι στην τοπική διάλεκτο, μέχρι τα υφαντά και τον αργαλειό- λειτουργώντας ως θεματοφύλακές τους.
Τρεις φορές την εβδομάδα, ένα συμβούλιο σεβαστών γυναικών συγκαλείται στο κεντρικό κτίριο του νησιού. Εδώ είναι το σχολείο, το δημαρχείο και το πολιτιστικό κέντρο μαζί. Γύρω στις 7 το απόγευμα, συντροφιά με ένα καυτό τσάι, οι γυναίκες παίρνουν τις σημαντικές αποφάσεις. Για παράδειγμα, να διατηρήσουν έξι ώρες την εβδομάδα το μάθημα της διαλέκτου του νησιού Κίχνου, στο δημοτικό. Η ακόμη, η υποχρέωση των κοριτσιών να μάθουν να υφαίνουν. Η ύφανση είναι μια ουσιαστική δραστηριότητα για το νησί.
Οι γυναίκες δεν εγκαταλείπουν ποτέ την κεντημένη φούστα και το λευκό παραδοσιακό πουκάμισο που έχουν φτιάξει με τα χέρια τους. Αυτή η στολή βγαίνει μόνο όταν μια γυναίκα πάει για μπάνιο στο Parnu, μια παραλία απέναντι στην Εσθονία.
Σημαντική στιγμή για το νησί Κίχνου είναι οι γάμοι. Τα γλέντια κρατούν τρεις μέρες, με πλούσια τραπέζια, τραγούδια και χορούς. Επιτρέπεται η παρουσία ανδρών, οι οποίο πίνουν το παραδοσιακό ποτό gnole, με 70 βαθμούς αλκοόλ.
Σήμερα, ένας συνδυασμός παραγόντων απειλεί τον ξεχωριστό χαρακτήρα του Κίχνου.Οι μόνιμοι κάτοικοι -περίπου 300 άτομα- όλο γερνούν και λιγοστεύουν, καθώς οι νέοι φεύγουν, μετακομίζοντας στα αστικά κέντρα της ενδοχώρας.Στο νησί υπάρχει μόνο δημοτικό σχολείο.Και οι ευκαιρίες για επαγγελματική ανέλιξη, ακόμη και για απασχόληση όλο το χρόνο, είναι σχεδόν ανύπαρκτες.
Μόνο τα καλοκαίρια επικρατεί πανζουρλισμός από τους πολλούς τουρίστες -εγχώριους και αλλοδαπούς-, που σπεύδουν με πλοία και αεροπλάνα για να δουν από κοντά αυτό το ιδιαίτερο μέρος, παρακινούμενοι και από την υπερπροβολή του νησιού από την εσθονική κυβέρνηση, ως αξιοθέατου.Ο τουρισμός τονώνει την τοπική οικονομία από τη μια, αλλοιώνει το περιβάλλον και την ιδιαίτερη πολιτιστική ταυτότητα του μικρού αυτού τόπου από την άλλη.
Για την ακρίβεια, το Κίχνου -που έχει ενταχθεί από την UNESCO στον Κατάλογο Άυλης Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς – είναι γνωστό και ως το Νησί των Γυναικών, μιας και και θεωρείται η τελευταία εναπομείνασα μητριαρχία στην Ευρώπη.
