Bros, όπως Αδερφοί. Μέγας εικονοκλάστης της σκηνής, ο Ιταλός σκηνοθέτης Romeo Castellucci στήνει στη Στέγη μια παράδοξη τελετουργία για τον νόμο και την τάξη.
Πόση βία μπορεί να αντέξει κανείς; Είναι ο νόμος πιο πάνω από όλους; Πόσο απέχει η αυθαίρετη εξουσία από τον αυταρχισμό; Eκκωφαντικοί θόρυβοι από εκρήξεις και όπλα εναλλάσσονται με ποιητικές εικόνες γεμάτες επίμαχους συμβολισμούς. Ο Romeo Castellucci επιστρέφει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση από τις 28 Σεπτεμβρίου έως 2 τις Οκτωβρίου με το ”Bros”, μια ενοχλητική, συναρπαστική τελετουργία που μας κόβει την ανάσα, και είκοσι τρεις άνδρες επί σκηνής, εξίσου θύματα και δήμιους.
Οι πρωταγωνιστές του ”Bros” δεν χρειάζεται να είναι ηθοποιοί. Δεν προηγείται εξάλλου κάποια κανονική πρόβα. Μόνο μια συμφωνία: είναι εδώ για να εκτελούν οδηγίες. Όσο αλλόκοτες ή ακατανόητες κι αν είναι. Μια μνημειώδης φάρσα για την ελεύθερη βούληση στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης.
Γιατί οι άνδρες που «στρατολογεί» ο Ρομέο Καστελούτσι ντύνονται και συμπεριφέρονται σαν όργανα της τάξης, εκτελώντας τις εντολές που δέχονται, μέσω ακουστικών, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Περιθώριο αυτοσχεδιασμού δεν υπάρχει. Πρέπει να υπακούσουν.
Ο σκηνοθέτης Romeo Castellucci, δημιουργός επίσης σκηνικών, φωτισμών και κοστουμιών, είναι γνωστός παγκοσμίως για την προσέγγισή του στο θέατρο που εδράζεται στην ολότητα των τεχνών και αποσκοπεί σε μια ολοκληρωμένη αντίληψη του έργου. Το θέατρό του προτείνει μια δραματουργία που ανατρέπει την πρωτοκαθεδρία της λογοτεχνίας, κάνοντας τη σκηνή μια σύνθετη μορφή τέχνης που συγκροτείται από ασυνήθιστα πλούσιες εικόνες, εκφραζόμενες σε μια κατανοητή γλώσσα όπως είναι αυτές της μουσικής, της γλυπτικής, της ζωγραφικής ή της αρχιτεκτονικής.
Ανησυχαστικό όσο και ιδιοφυές, το ”Bros” εκτυλίσσεται σε μια πύκνωση χωροχρόνου: σε ένα απεριόριστο παρόν και σε ένα αχαρτογράφητο «κάπου/οπουδήποτε». O Νόμος ανάγεται στον ορατό-αόρατο συμπρωταγωνιστή του επί σκηνής πλήθους. Ο Ρομέο Καστελούτσι στήνει μια μεγαλειώδη οντολογική φάρσα που μας προκαλεί να επανεξετάσουμε τη σχέση μας με την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, τη βία, την ατομική ευθύνη, την κριτική σκέψη, την ασυδοσία και την υπακοή. Το θέατρο μεταμορφώνεται σε ένα οντολογικό τοπίο απ’ όπου η ανθρωπότητα παρελαύνει ως μια υπάκουη αδελφότητα, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να επιτεθεί στην ίδια της τη σάρκα.
Στέγη Ιδρύματος Ωνάση 2111981784
