Περισσότεροι από 17.500 θεατές κατέκλυσαν το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου το διήμερο 28 και 29 Ιουλίου (συγκεκριμένα η παράσταση του Σαββάτου ήταν sold out σημειώνοντας ρεκόρ δεκαετίας από άποψη προσέλευσης), αποθεώνοντας την πρώτη κοινή Επιδαύριο κάθοδο της Έφης Μπίρμπα και του Άρη Σερβετάλη με την παράσταση «Βατράχια».
Το κοινό αγκάλιασε τη σχεδόν μεταφυσική και ονειρική ματιά της Έφης Μπίρμπα, η οποία με τους καλλιτεχνικούς συνοδοιπόρους της (κείμενο σε μετάφραση του Κωνσταντίνου Μπλάθρα και σε διασκευή της ίδιας, του Κωνσταντίνου Μπλάθρα και του Άρη Σερβετάλη, μουσική του Constantine Skourlis και σκηνικά και κοστούμια σε συνεργασία με τη Βασιλεία Ροζάνα) παρέδωσε μια δημιουργική, στοχαστική, σύγχρονη διασκευή της αγαπημένης αριστοφανικής κωμωδίας, με κεντρικό πυρήνα την αξία της ποίησης και της τέχνης στην κοινωνία μας.
Οι περισσότεροι από 17.500 θεατές χειροκρότησαν θερμά όλους τους συντελεστές και τον θίασο: Άρη Σερβετάλη, Μιχάλη Σαράντη, Αργύρη Ξάφη, Ηλέκτρα Νικολούζου, Μαίρη Μηνά, Έκτορα Λιάτσο, Μιχάλη Θεοφάνους, Αλεξάνδρα Καζάζου, Νάνσυ Μπούκλη και Κυριάκο Σαλή.
Η παράσταση συνεχίζει την πορεία της σε επιλεγμένα θέατρα σε όλη την Ελλάδα.
Στην Αττική κάνει την πρώτη της στάση την Σήμερα, Πέμπτη 31 Αυγούστου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού με μία ακόμα sold out παράσταση!
Η Αθήνα διανύει μια βαθιά πολιτική και πνευματική κρίση, κρίση θεσμών και αξιών. Στην άνυδρη και δυσοίωνη πραγματικότητα της πόλης, ο Διόνυσος, πατέρας κι εμπνευστής του θεάτρου, ξεκινά το ταξίδι στον Κάτω Κόσμο για να φέρει πίσω τον σπόρο της αναγέννησης, την ποίηση, ώστε να σώσει τον κόσμο που καταρρέει. Με συνοδοιπόρους τον Ξανθία και τον θόρυβο των βατράχων, μέσα από αλλεπάλληλες κωμικές και παράδοξες συναντήσεις φτάνει στον Άδη για να αναστήσει τον Ποιητή. Εκείνον που μπορεί ν’ αναμετρηθεί με την επερχόμενη καταστροφή. Από τις ρωγμές της ατόφιας κωμικότητας του έργου εκφύονται αδυναμίες ζώντων και τεθνεώτων και ανακινούνται τα δύσοσμα νερά της πραγματικότητας. Με όραμα την μεγάλη ιδέα της σωτηρίας της κόσμου, η κάθοδος του Διονύσου στον Άδη γίνεται ταυτόχρονα κατάβαση στον ίδιο τον μηχανισμό του θεάτρου. Στα ίχνη του Διονύσου, η παράσταση ζητά να φτάσει με τη σειρά της στον πυρήνα της θεατρικής δημιουργίας με οδοδείκτη τον υπέροχο αριστοφανικό εξπρεσιονισμό.
