Το Onasis Dance Days έρχεται στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση από τις 2 έως τις 5 Μαρτίου.
«Είναι αυτό χορός;» Το καθιερωμένο φεστιβάλ χορού της Στέγης κλείνει φέτος δέκα χρόνια και ανανεώνεται. To ODD αγκαλιάζει το παράδοξο, καταργεί τα σύνορα και κοιτάζει στα μάτια την επόμενη δεκαετία.
Τι προηγείται; Το σεξ ή ο έρωτας; Γιατί ξεστομίζονται με τέτοια άνεση χαρακτηρισμοί, όπως αλόγα, σκύλα, γοργόνα, για γυναίκες; Είναι το headbanging ανδρική υπόθεση; Είναι οι γυναίκες δαιμονισμένες που χρειάζονται εξορκισμό; Πού σταματά η ηδονοβλεπτική ματιά πάνω σε ένα γυναικείο σώμα; Και, τέλος πάντων, «είναι αυτό χορός»;
Τι σκέφτεστε όταν σκέφτεστε τον σύγχρονο χορό; Εμείς, εδώ και δέκα χρόνια, έχουμε σκεφτεί διάφορα απίθανα: θεάματα σε ρινγκ και γήπεδα ποδοσφαίρου, μαγειρικά σόου και electropop μανιφέστα, περιπατητικές περφόρμανς, χορούς του δρόμου και κινησιολογικά έργα με τη χρήση VR και AI.
Περίπου σαράντα νέοι χορογράφοι έχουν δώσει το «παρών», με το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων να γίνεται ο βατήρας για να σπάσουν τα σύνορα της Ελλάδας, περιοδεύοντας στο εξωτερικό και λαμβάνοντας διακρίσεις σε διεθνείς διοργανώσεις χορού. Κοιτώντας μπροστά, το φεστιβάλ, ως Onassis Dance Days από φέτος, συνεχίζει να υποστηρίζει νέα πρωτότυπα έργα που αναπτύσσονται στο πιο υβριδικό και δυναμικό είδος των σύγχρονων παραστατικών τεχνών, από καλλιτέχνες οι οποίοι, ανεξαρτήτως εθνικότητας, ηλικίας, αρτιμέλειας, χορευτικών ή μη καταβολών, αγαπούν να απαντούν λοξά στο πιο απλό ερώτημα του κόσμου, «τι είναι χορός;».
Όπως η Έλενα Αντωνίου, από την Κύπρο, η οποία επιδεικνύει αναπολόγητα το σώμα της σε ένα σόλο που παραπέμπει σε στριπτίζ, όπου τελικά όμως κανείς δεν γδύνεται, παρά μόνο το βλέμμα του θεατή (“LANDSCAPE”). Ή όπως η Χαρά Κότσαλη, η οποία ξετυλίγει στη σκηνή ένα τελετουργικό για την πνευματοκαταληψία και τον εξορκισμό από δαίμονες, του παρελθόντος και του μέλλοντος, προσωπικούς και συλλογικούς (“tο be possessed”). Ή, ακόμα, όπως η Νεφέλη Αστερίου, που μεταμορφώνεται σε γατούλα, τίγρη, γαζέλα και πολλά άλλα, σε ένα σόλο που διερευνά τους στερεοτυπικούς ζωομορφικούς χαρακτηρισμούς του γυναικείου φύλου (“bestiaire”). Τέλος, είναι η Ξένια Κογχυλάκη με ένα ντουέτο εμπνευσμένο από το headbanging: δύο γυναίκες κουνάνε βίαια το κεφάλι τους στον ρυθμό της μουσικής – μια πρακτική συνδεδεμένη κυρίως με άντρες παρά με γυναίκες (“Bang Bang Bodies”).
Guest star για το 2023, η διεθνώς ανερχόμενη περφόρμερ, χορογράφος και σκηνοθέτρια Marina Otero από την Αργεντινή, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με το δίπτυχο “FUCK ME” και “LOVE ME”, όπου «ερωτικοποιεί» τη βιογραφία της καταθέτοντας τη δική της πρόταση για τα πράγματα – τόσο για το «τι είναι χορός» όσο και για το «τι είναι ερωτική ζωή».
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Στις παραστάσεις “LOVE ME”, “to be possessed” και “Bang Bang Bodies” γίνεται χρήση στροβοσκοπικού φωτισμού (strobe lights).
Η παράσταση “FUCK ME / LOVE ME” περιλαμβάνει γυμνό και είναι κατάλληλη για άτομα άνω των 18 ετών.
Στην παράσταση “Bang Bang Bodies” γίνεται χρήση δυνατού Dolby Surround ήχου.
Το “LANDSCAPE” είναι κατάλληλο για άτομα άνω των 16 ετών. Το κοινό μπορεί να κινείται ελεύθερα εντός της αίθουσας, ενώ επιτρέπεται η λήψη φωτογραφιών και βίντεο της παράστασης. Η παράσταση θα βιντεοσκοπηθεί. Με την παρακολούθησή της, οι θεατές συναινούν στη βιντεοσκόπησή τους.
Στην παράσταση γίνεται, επίσης, χρήση καπνού.
- ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ
- ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ
- ΧΩΡΟΣ
Το φεστιβάλ χορού της Στέγης κλείνει φέτος δέκα χρόνια, ανανεώνεται και δίνει τη σκυτάλη στη νέα γενιά γυναικών δημιουργών του χορού. 4 ημέρες, 6 παραγωγές, 2 masterclasses, μία συζήτηση με το κοινό και πολύς χορός εντός και εκτός σκηνών. Το ODD αγκαλιάζει το παράδοξο, καταργεί τα σύνορα και κοιτάζει στα μάτια την επόμενη δεκαετία.
Τι σκέφτεστε όταν σκέφτεστε τον σύγχρονο χορό; Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, εδώ και δέκα χρόνια, έχει προτείνει θεάματα σε ρινγκ και γήπεδα ποδοσφαίρου, μαγειρικά σόου και electropop μανιφέστα, περιπατητικές περφόρμανς, χορούς του δρόμου και κινησιολογικά έργα με τη χρήση VR και AI. Περίπου σαράντα νέοι χορογράφοι έχουν δώσει το «παρών», με το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων να γίνεται ο βατήρας για να φύγουν από τα σύνορα της Ελλάδας, περιοδεύοντας στο εξωτερικό και λαμβάνοντας διακρίσεις σε διεθνείς διοργανώσεις χορού.
Κοιτώντας μπροστά, το φεστιβάλ, ως Onassis Dance Days (ODD) από φέτος, γεμίζει από 2 έως 5 Μαρτίου τις σκηνές της Στέγης και συνεχίζει να υποστηρίζει νέα πρωτότυπα έργα, τα οποία αναπτύσσονται στο πιο υβριδικό και δυναμικό είδος των σύγχρονων παραστατικών τεχνών, από καλλιτέχνες που, ανεξαρτήτως εθνικότητας, ηλικίας, αρτιμέλειας, χορευτικών ή μη καταβολών, αγαπούν να απαντούν λοξά στο πιο απλό ερώτημα του κόσμου: τι είναι χορός;
Όπως η Έλενα Αντωνίου, από την Κύπρο, η οποία επιδεικνύει αναπολόγητα το σώμα της σε ένα σόλο που παραπέμπει σε στριπτίζ, όπου τελικά όμως κανείς δεν γδύνεται, παρά μόνο το βλέμμα του θεατή (LANDSCAPE). Ή όπως η Χαρά Κότσαλη, η οποία ξετυλίγει στη σκηνή ένα τελετουργικό για την πνευματοκαταληψία και τον εξορκισμό από δαίμονες, του παρελθόντος και του μέλλοντος, προσωπικούς και συλλογικούς (tο be possessed).
Ή, ακόμα, όπως η Νεφέλη Αστερίου, που μεταμορφώνεται σε γυναίκα-αράχνη, τίγρη, γαζέλα και πολλά άλλα, σε ένα σόλο που διερευνά τους στερεοτυπικούς ζωομορφικούς χαρακτηρισμούς του γυναικείου φύλου (bestiaire). Τέλος, η Ξένια Κογχυλάκη με ένα ντουέτο εμπνευσμένο από το headbanging: δύο γυναίκες κουνούν βίαια το κεφάλι τους στον ρυθμό της μουσικής – μια πρακτική συνδεδεμένη κυρίως με άντρες παρά με γυναίκες (Bang Bang Bodies).
Guest star για το 2023, η διεθνώς ανερχόμενη περφόρμερ, χορογράφος και σκηνοθέτρια Marina Otero από την Αργεντινή, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με το δίπτυχο FUCK ME και LOVE ME, όπου «ερωτικοποιεί» τη βιογραφία της καταθέτοντας τη δική της πρόταση για τα πράγματα – τόσο για το τι είναι χορός όσο και για το τι είναι ερωτική ζωή.
Οι επιμελητές του ODD, Ιλειάνα Δημάδη, Αφροδίτη Παναγιωτάκου και Κωνσταντίνος Τζάθας, αναφέρουν: «Αποκαλυπτικές. Αυτό είναι οι πέντε γυναίκες-δημιουργοί και ερμηνεύτριες των έργων του φετινού φεστιβάλ χορογράφων της Στέγης. Καμιά τους δεν γδύνεται. Εάν κάτι γδύνεται, είναι το βλέμμα μας πάνω σε ένα επίμαχο σώμα: το γυναικείο.
Γιατί με τους χορούς τους ρίχνουν ένα όλοδικό τους, εκτυφλωτικά ανορθόδοξο φως σε μια σειρά από τοξικές πατριαρχικές πρακτικές, σε συστηματικές απόπειρες κοινωνικού ελέγχου στα σώματα και τις επιθυμίες τους: από την αντικειμενικοποίηση του γυναικείου σώματος ως σεξουαλικού φετίχ έως το στριπτίζ αυτό καθαυτό και από τον εξορκισμό δαιμονισμένων θηλυκών έως τη ρητορική μίσους και μειωτικής υποτίμησης με κλισέ λεκτικούς χαρακτηρισμούς, όπως “γαζέλα”, “σκύλα” και “φάλαινα”.
Κοιτάζουν όλες τους κατάματα αυτή τη νέα εποχή, όταν και όπου τα σώματα, οι πόθοι και η σεξουαλικότητά τους –αρσενική, θηλυκή και όποια άλλη– δεν είναι απλώς πεδία μάχης, αλλά επίσης τοπία ενός είδους που επιδεικνύει αναπολόγητα την οντότητά του, όσο παράδοξη κι αν επιθυμεί το ίδιο να είναι. Παράδοξη όσο και το ODD».
