76 ετών έγινε σήμερα 6 Ιουλίου ο δημοφιλής Χολυγουντιανός Αμερικανός ηθοποιός ιταλικής καταγωγής Sylvester Gardenzio Stallone, ο ορισμός του macho ήρωα ταινιών δράσεως. Ο Sylvester, ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς του Ηollywood που μεσουρανούσε την δεκαετία του ΄80 και του ’90, είναι ακόμη στα καλύτερά του: Αναρτά συνεχώς video και φωτογραφίες από το γυμναστήριο στα social media, μοιράζεται και προωθεί επίσης τα νέα του κινηματογραφικά και τηλεοπτικά εγχειρήματα. Τα 76 του έτη, όπως φαίνεται, δεν τον απασχολούν καθόλου.
Ο Stallone αποτελεί τον ορισμό της εκπληρώσεως του αμερικανικού ονείρου. Ένας άσημος νεαρός που τα φερνε δύσκολα βόλτα και με το ζόρι τάιζε τον σκύλο του, κατόρθωσε να κατακτήσει το Hollywood εν μία νυκτί. Ως έναυσμα στάθηκε η παρακολούθηση ενός αγώνα πυγμαχίας σε μια pub: Αμέσως γράφει το σενάριο του «Rocky» – μέσα σε μόλις τρεις ημέρες (!) – και το προωθεί σε studio. Oι παραγωγοί ούτε που τολμούσαν να σκεφθούν τον ίδιο τον Stallone στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Του προσέφεραν αστρονομικά ποσά για να τους πουλήσει το σενάριο και να βάλουν άλλον να πρωταγωνιστήσει.
O Sylvester, αν και ήταν σε δεινή οικονομική κατάσταση, ρίσκαρε. «Ή εγώ θα πρωταγωνιστήσω ή κανένας.» συνέχιζε να λέει ανένδοτος στην United Artists. Θα έλεγε κανείς πως έκανε πράξη τον τίτλο ταινίας του δέκα χρόνια αργότερα: Τα έπαιξε «Όλα για Όλα». Το πείσμα του κέρδισε και εν τέλει δέχθηκαν να πρωταγωνιστήσει· η συνέχεια είναι γνωστή: Ο «Rocky» του 1976 απέσπασε δέκα (10) υποψηφιότητες και τρία (3) βραβεία, μεταξύ των οποίων και το βραβείο Καλύτερης Ταινίας της χρονιάς. Ο Sylvester στα 29 του καθιερώνεται στην βιομηχανία θεάματος του Hollywood!
Τα μηνύματα των ταινίων του είναι πρόδηλα: Ύμνοι προς την παραδοσιακή Αμερική, τον Νόμο και την Τάξη. Θα έλεγε κανείς ότι εκπροσωπούν έναν αγνό συντηρητισμό. Ο Sly πετά, με χαρακτηριστική άνεση, στον κάλαθο των αχρήστων τις όποιες νόρμες πολιτικής ορθότητας, αδιαφορώντας πολλάκις για το καμπανάκι των κριτικών, που συνήθως τον περιμένουν στην γωνία «για προώθηση τυφλής βίας, μιλιταρισμό, αρρενωπή … κλωτσοπατινάδα, εξύμνηση ενός παρωχημένου ριγκανικού πατριωτισμού και πεπερασμένων παραδοσιακών αξιών», αξιώμ που εναντιώνονται πλέον στις νέες επιταγές της ελευθεριακής πολιτικής ορθότητας. Ο ίδιος άλλωστε θα τοποθετηθεί στην «New York Times» το μακρινό 1985: «Τα πιο δυνατά συναισθήματα που έχει ένας άνδρας είναι η θρησκεία του, τα συναισθήματά του για αγαπημένα του πρόσωπα και η αγάπη του για την πατρίδα. […] Αγαπώ τη χώρα μου […] Οι άνδρες που αγωνίζονται για την πατρίδα τους αξίζουν σεβασμό. Δεν μπορείς να καταπνίξεις τον πατριωτισμό. Όσο περισσότερο προσπαθείς να τον στριμώξεις, τόσο περισσότερο φλέγεται.»
Όσο για την ακομπλεξάριστη πρόσφατη απάντηση του ίδιου στους κριτικούς; «Come on, guys, relax. They ‘re just movies!» Και ίσως έχει δίκιο. Άλλωστε το πνεύμα των ταινιών του γεννήθηκε σε άλλον χρόνο. Το παραδέχεται εξάλλου και ο ίδιος ότι οι ταινίες του απευθύνονται σε άλλη εποχή, όπου δεν κυριαρχούσαν οι φρενήρεις ρυθμοί, η μετα-τεχνολογία και ο άκρατος υλισμός. Όταν ακόμη ο κινηματογράφος δεν είχε απωλέσει την αίγλη και το κύρος του. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο David Rubenstein Show δήλωσε πως «οι μέρες του προσωπικού σινεμά, που άρπαζες τη ζωή από τα χέρια και πήγαινες με οδηγό μόνο το ένστικτο σου, έχουν τελειώσει […] Ο Ρόκι δεν θα γυριζόταν ποτέ σήμερα. Δεν νομίζω ότι το σινεμά θα περάσει ξανά την χρυσή εποχή που είχε. Το κοινό έχει αλλάξει, παρακολουθούν ταινίες στο i-phone, η αίθουσα δεν είναι προτεραιότητα.»
Να ευχηθούμε στον κινηματογραφικό ήρωα των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων με το σύνθημα που αυτός καθιέρωσε. Ποτέ μην σταματάς. Keep punching!
