Η Πειραϊκή αποτελεί την Νοτιοδυτική παραλιακή συνοικία του Πειραιά, βρίσκεται ανατολικά του κεντρικού λιμανιού του Πειραιά.
Κατά μήκος της παραλίας της Πειραϊκής βρίσκονται τα αρχαία Μακρά Τείχη (τείχη του Κόνωνα) που προστάτευαν τον κύριο οικισμό της Αθήνας και το λιμάνι της. Συνορεύει στα βόρεια με την Καλλίπολη, στα ανατολικά με τον Άγιο Βασίλειο, στα δυτικά και νότια βρέχεται σε ένα τεράστιο μήκος από τον Σαρωνικό κόλπο δημιουργώντας την Πειραϊκή ακτή επί της Ακτής Θεμιστοκλέους.
Τα Μακρά Τείχη ήταν αμυντικά τείχη της πόλης των Αθηνών που χτίστηκαν μεταξύ 461 π.Χ.-455 π.Χ., τα οποία οχύρωναν την πρόσβαση από τον κύριο οικισμό προς τους δύο κυρίους λιμένες της, τον Πειραιά και το Φάληρο. Αποτελούνταν από δύο τείχη, το «Βόρειο», (ή «Έξωθεν») και το «Μέσον» Τείχος (ή «Φαληρικό») σε παράλληλη διάταξη, μήκους 40 σταδίων (7 χλμ.), και σε μεταξύ τους απόσταση ενός σταδίου (184 μ.), που όμως φθάνοντας στον Πειραιά περιέκλειαν ολόκληρη την Ακτή συμπεριλαμβανομένων του οικισμού, και των τριών λιμένων), με κύριο ακριβώς στόχο να προστατευθεί η επικοινωνία της Αθήνας με το λιμάνι της. Εκτός όμως των δύο παράλληλων αυτών τειχών υπήρχε και τρίτο το «Νότιο» που από την Αθήνα κατέληγε στο δευτερεύον λιμάνι του Φαλήρου στο σημερινό Παλαιό Φάληρο, που περιλαμβανόταν όμως στα Μακρά Τείχη. Επειδή αρχικά το Βόρειο και το Νότιο ήταν τα πρώτα που κτίσθηκαν και που περιέκλειαν τα δύο τότε επίνεια της Αθήνας, τον Πειραιά και το Φάληρο, ονομάσθηκαν Μακρά Τείχη.
Η Πειραϊκή χερσόνησος στην αρχαιότητα ονομαζόταν από τους Αθηναίους Ακτή και ήταν φημισμένη για τα πλούσια μεταλλεία της, εξαγόταν ο “Ακτίτης λίθος” ο οποίος χρησιμοποιήθηκε σαν υλικό κατασκευής στα Μακρά τείχη και σε όλα τα λιμενικά έργα του αρχαίου Πειραιά. Τα χρόνια της κλασσικής αρχαιότητας ήταν έντονα πυκνοκατοικημένη υπήρχαν και πολλές δεξαμενές συλλογής βρόχινου νερού για την ύδρευση των κατοίκων. Ο Θεμιστοκλής φρόντισε να κατασκευάσει τείχη κατά μήκος της βραχώδους ακτής για να προστατεύσει τους κατοίκους από τα κύματα και τους εχθρούς, λόγω της βραχώδους μορφολογίας της δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή όρμων για τα πλοία. Τα τείχη της Ακτής (σημερινή Πειραϊκή) ήταν τμήμα του συνόλου των Μακρών Τειχών που κατασκευάστηκαν την ίδια εποχή από τον Θεμιστοκλή για να θωρακίσουν τον δρόμο από τον κύριο οικισμό της αρχαίας Αθήνας προς τα δύο λιμάνια της (Πειραιά, Φάληρο). Στις βραχώδεις ακτές της Πειραϊκής διακρίνονται ακόμα και σήμερα τμήματα των τειχών του Θεμιστοκλή πάχους περίπου δυο μέτρων.
Η περιοχή εγκαταλείφθηκε στην συνέχεια, τα νεώτερα χρόνια παρέμεινε ερημική για πολλούς αιώνες ήταν η τελευταία περιοχή του Πειραιά που κατοικήθηκε μετά την δεκαετία του 1960 αλλά τα λατομεία λειτουργούσαν μέχρι τότε επεξεργάζοντας τα “αγκωνάρια του Πειραιά. Μετά την δεκαετία του 1960 κάτοικοι από τις γειτονικές περιοχές της Καλλίπολης, του Χατζηκυριάκειου και της Φρεαττύδας οικοδόμησαν την σημερινή ακτή της Πειραϊκής.
Η μοναδική εκκλησία της περιοχής είναι η Παναγίτσα (Ρόδον το Αμάραντο) στα όρια με την συνοικία της Καλλίπολης. Το 1890 ανασύρθηκε μια εικόνα της Παναγίας να κρατάει στον Χριστό από τα νερά στα βράχια της Πειραϊκής που κρατούσε σε βρεφική ηλικία στο χέρι του ένα ρόδο. Η ευλαβής οικογένεια Κατσαρού έκτισε τότε με δική της πρωτοβουλία ένα παρεκκλήσι στην θέση της σημερινής μεγάλης εκκλησίας ώστε να στεγαστεί η συγκεκριμένη εικόνα από τα χέρια του ψαρά. Το 1973 ο μητροπολίτης Πειραιά έχτισε στην θέση του τον πρώτο μεγάλο ναό, η Πειραϊκή έγινε από τότε επίσημα η έδρα της εκκλησιαστικής ενορίας της Παναγίας Ρόδου του Αμάραντου. Το 1983 αποφασίζεται η ίδρυση νέου μεγαλύτερου ναού του σημερινού πάνω από το ισόγειο του παλιού, ο ναός αυτός ήταν ο τελικός τα εγκαίνια έγιναν από τον μητροπολίτη Πειραιά Καλλίνικο το 1986, εορτάζει κάθε χρόνο στον Ακάθιστο ύμνο.
Γνωστή είναι επίσης για τις ψαροταβέρνες, τις καφετέριες και τα κέντρα νυχτερινής διασκέδασης που υπάρχουν κατά μήκος της παραλιακής οδού, όσο και για το τραγούδι “Στα βράχια της Πειραϊκής κοιμάται ο Στέλιος ο μπεκρής” (του Στέλιου Καζαντζίδη). Διαθέτει 2 αθλητικά σωματεία μπάσκετ με παραθαλάσσια γήπεδα: τον «Φοίνικα» και τον «Πορφύρα».
Η ιστορία των αρχαίων τειχών του Πειραιά.
Με την έναρξη του Πελοποννησιακού πολέμου μεγάλα δεινά υπήρξαν και για τις δύο πόλεις Αθήνα και Πειραιά το 431 π.χ. Ο λαός κλεισμένος μέσα στα τείχη μαστιζόταν από πείνα και θανατηφόρες ασθένειες. Ύστερα από μακρά πολιορκία του Πειραιά, το τέλος το έδωσε η πανωλεθρία του Αθηναϊκού στόλου στους Αιγός ποταμούς (Δαρδανέλια) μεταξύ δε των όρων που επεβλήθησαν στους Αθηναίους ήταν η κατεδάφιση όλων των οχυρών και πολεμικών εγκαταστάσεων. Ο στρατηγός των Αθηναίων Κόνων δεν γύρισε παρά μόνο έπειτα από δέκα χρόνια για να πάρει τη νίκη.
