Μοναδικές εικόνες και ατμόσφαιρα από περασμένους αιώνες στην Ηλεία, στους παραμυθένιους καταρράκτες της Νεμούτας. Χτισμένη σε υψόμετρο 560 μέτρων, η Νεμούτα βρίσκεται στον νομό Ηλείας, στα σύνορα με την Αχαΐα και την Αρκαδία, δίπλα στον ποταμό Ερύμανθο.Για την ιδιαίτερη αυτή ονομασία πολλοί έχουν αναρωτηθεί, αλλά δεν είναι σαφές εάν προέρχεται από παλιό σλάβικο τοπωνύμιο, από αρχαία ελληνική λέξη σχετική με βοσκοτόπια ή από τα χρόνια της Φραγκοκρατίας στην Πελοπόννησο.
Κατά τη διαδρομή τους, από το βουνό Ερύμανθος όπου πηγάζουν μέχρι την κατάληξή τους στον Αλφειό, τα νερά του ποταμού δημιουργούν τοπία εξαιρετικής ομορφιάς και σχηματίζουν εντυπωσιακούς καταρράκτες, τους περίφημους καταρράκτες της Νεμούτας.
Παρότι πολυάριθμοι και παρά τη μικρή τους απόσταση από την Αρχαία Ολυμπία –τον δεύτερο σε επισκεψιμότητα αρχαιολογικό χώρο της χώρας μας, μετά την Ακρόπολη– οι καταρράκτες της Νεμούτας παραμένουν άγνωστοι στους επισκέπτες της περιοχής. Αρκετοί, μάλιστα, τους συγκαταλέγουν στα πιο καλά κρυμμένα μυστικά της Πελοποννήσου, καθώς δεν έχουν αξιοποιηθεί τουριστικά, ούτε και υπάρχουν πινακίδες που να οδηγούν προς αυτούς.
Πρόκειται για οκτώ παραμυθένιους καταρράκτες, στην πλειονότητά τους δύσκολα προσβάσιμους. Ίσως αυτή η ιδιαιτερότητα είναι που έχει διαφυλάξει αυτά τα άγρια, αλώβητα και παρθένα τοπία, κάνοντας τον περιηγητή που φτάνει μέχρι εδώ να ξεχνά πού βρίσκεται και να «ταξιδεύει» σε ένα παραμυθένιο σκηνικό.
Η πεζοπορία προς το ποτάμι και τους καταρράκτες γίνεται μέσα από εκπληκτικής ομορφιάς διαδρομές, που θυμίζουν, για ακόμα μία φορά, πόσες ανεξερεύνητες, σε μεγάλο βαθμό, γωνιές κρύβει η Πελοπόννησος.
Στην αρχαιότητα πίστευαν ότι στη δασική περιοχή που σήμερα λέμε φαράγγι του Ερυμάνθου ζούσαν Κένταυροι, ενώ στα νεότερα χρόνια οι τοπικοί θρύλοι την ήθελαν να είναι κατοικία νεράιδων. Οι καταρράκτες αποτελούν τμήμα του συστήματος που σχηματίζει ο Ερύμανθος καθώς ρέει από το ομώνυμο βουνό προς τον Αλφειό (με τον οποίον τελικά ενώνεται). Στην πλειονότητά τους καταλήγουν στη ρεματιά του Άμπουλα και στο φαράγγι του Χαρατσαρίου.
Οι περισσότεροι από αυτούς τους καταρράκτες παραμένουν δύσκολα προσβάσιμοι, μέχρι και σήμερα, χωμένοι ανάμεσα σε άγρια βλάστηση και σε αρκετές απόκρημνες πλαγιές, οι οποίες τους επιτρέπουν να γκρεμίζονται εντυπωσιακά από ύψος 10 ή και 20 μέτρων. Τρεις ωστόσο ανάμεσά τους (η λεγόμενη «Πύλη του Παραδείσου», η Σουφάλα και ο Άη-Γιάννης) προσεγγίζονται εύκολα.
