Είναι ο τόπος που δεν χρειάζεται να διαλέξει κανείς «βουνό ή θάλασσα» γιατί τα συνδυάζει και τα δύο με μοναδικό τρόπο. Όπως γοητευτικά παντρεύει την παράδοση με τη νεωτερικότητα, ή τη σύγχρονη γαστρονομία με τις πατροπαράδοτες συνταγές, όπως αναφέρει το CNN στο άρθρο του.
Όλα του τα στοιχεία βρίσκονται σε μια πρωτότυπη ισορροπία. Ο Βόλος είναι το κόσμημα του Παγασητικού, αλλά πάνω από όλα είναι αυθεντικός.
Στη μέση περίπου της Ελλάδας, σε απόσταση 331 χιλιομέτρων από την Αθήνα και 213 χιλιομέτρων από τη Θεσσαλονίκη βρίσκεται μία μάλλον παρεξηγημένη πόλη της χώρας. Ο Βόλος μπορεί να μην είναι φημισμένος τουριστικός προορισμός, ωστόσο δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει άλλους πανέμορφους τόπους, αφού εδώ μπορεί να βρει κανείς τα πάντα.
Η πρωτεύουσα της Μαγνησίας έχει μια μακρά ιστορία, αφού συγκαταλέγεται ανάμεσα σε εκείνες που πρωτοκατοικήθηκαν στον ελλαδικό χώρο. Η πόλη διαθέτει ευρήματα από τη νεολιθική εποχή, τη μυκηναϊκή, τα πρωτοχριστιανικά και μεταβυζαντινά χρόνια, τη Τουρκοκρατία αλλά και τα νεότερα χρόνια. Εδώ βρισκόταν η αρχαία πόλη Ιωλκός, από εδώ που λέγεται ότι ξεκίνησε η αργοναυτική εκστρατεία και ο Ιάσονας θα έβρισκε το χρυσόμαλλο δέρας.
Πλήθος νεοκλασικών κτισμάτων δεσπόζουν στη συνοικία των παλαιών, πολλά εκ των οποίων συντηρημένα πλέον, στεγάζουν καταστήματα εστίασης, τσιπουράδικα και χώρους πολιτισμού. Ιδιαίτερα η συνοικία των «Παλαιών», ο παλιός Βόλος δηλαδή, αποτελεί μία από τις ωραιότερες περιοχές του Δήμου Βόλου. Πέραν των τσιπουράδικων, των «μικρών λαδάδικων», που τα βράδια σφύζουν από ζωή, στην περιοχή βρίσκεται και ο παλαιός σιδηροδρομικός σταθμός, ο οποίος κατασκευάστηκε με τα σχέδια του Ιταλού μηχανικού, Εβαρίστο ντε Κίρικο, πατέρα του γνωστού ζωγράφου.
Σε μια άλλη πιο γνωστή περιοχή του Βόλου, την «περατζάδα» της παραλίας μπορεί κανείς να απολαύσει το ηλιοβασίλεμα, να πιει τον καφέ ή το ποτό του κοιτώντας τη θάλασσα, αγναντεύοντας τον Παγασητικό. Σημαντικά αρχιτεκτονικά στοιχεία της περιοχής όπως το κινηματοθέατρο Αχίλλειον, το εμβληματικό κτήριο Παπαστράτου αλλά και μέρη ιστορικής σημασίας όπως το αρχαιολογικό μουσείο της Μαγνησιακής πρωτεύουσας βρίσκονται εδώ. Φοιτητές του πανεπιστημίου Θεσσαλίας, το οποίο και έχει την έδρα του εδώ, πλημμυρίζουν την παραλιακή, δίνοντας ζωή και αέρα νεανικότητας στην πόλη.
Στην παραλιακή οδό του Βόλου, έναν επί το πλείστον πεζοδρομημένο δρόμο, υπάρχει και ο λιμένας Βόλου. Από εδώ σαλπάρουν πλοία για τις μαγευτικές και καταπράσινες Σποράδες, ενώ κρουαζιερόπλοια επισκέπτονται τη Θεσσαλική πόλη, επιτρέποντας στους επισκέπτες να απολαύσουν πολλές από τις ομορφιές της πόλης.
Τουλάχιστον 164 ιστιοπλοϊκά σκάφη ξεκινούν επίσης από το ειδικά διαμορφωμένο λιμάνι του Βόλου, εντάσσοντας δυναμικά την πόλη στον χάρτη του yachting. Όσοι επιλέξουν αυτόν τον τρόπο διακοπών, θα απολαύσουν τη μαγεία του Παγασητικού, το πανέμορφο Τρίκερι, τις Σποράδες καθώς επίσης και τα διαμάντια του κόλπου, τις πανέμορφες, κρυμμένες και μη προσβάσιμες από τη στεριά παραλίες, μαζί με την αίσθηση ελευθερίας που προσφέρει μια τέτοια μοναδική εμπειρία.
Πλησίον του μουσείου αξίζει κανείς να επισκεφτεί την εκκλησία της Αγίας Τριάδας με τις πρωτότυπες αγιογραφίες του ζωγράφου Γιώργου Γουναρόπουλου, εικονογραφήσεις που δεν θυμίζουν σε τίποτα την βυζαντινή τεχνική κοσμούν τους τοίχους, τον τρούλο και το ιερό του ναού.
Φυσικά, από τη περιγραφή μας για την παραλία του Βόλου δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι άνθρωποι που καθημερινά βιοπορίζονται από αυτή. Μιλάμε φυσικά για τους θρυλικούς ψαράδες του Παγασητικού. Τα καΐκια τους βρίσκονται ελλιμενισμένα πλησίον της συνοικίας των Παλαιών και οι ψαράδες τα πωλούν απευθείας από τα σκάφη τους. Αν και όπως μας είπαν κάποιοι έχουν λιγοστέψει τα ψάρια στον Κόλπο, κυρίως λόγω της υπεραλίευσης, οι ίδιοι ακόμα πετούν τα δίχτυα τους εξασκώντας αυτή την ιδιαίτερη αγάπη με τη θάλασσα.
Ανηφορίζοντας από τον Βόλο προς το μαγευτικό Πήλιο των Κενταύρων, των νυμφών, των πηγών και των μύθων, φτάνουμε στην Μακρυνίτσα, ένα τουριστικό κέντρο για το Πήλιο, με υπέροχη θέα στη θάλασσα και το Βόλο. Εκεί μπορεί κανείς να περπατήσει, να πιει τον καφέ του και να προμηθευτεί τοπικά προϊόντα όπως γλυκά του κουταλιού, χυλοπίτες, καθώς επίσης και τα ξακουστά βότανα του Πηλίου, από αυτά όπου ο κένταυρος Χείρωνας λέγεται ότι χρησιμοποιούσε στις ιατρικές του τεχνικές.
Από τη Μακρινίτσα θα φύγουμε για να βρεθούμε στην Πορταριά. Από εκεί θα περπατήσουμε στο μονοπάτι των Κενταύρων το οποίο και ξεκινά από την πλατεία της Αδάμενας. Μια σύντομη αλλά απολαυστική διαδρομή μέσα στη φύση, πλάι σε ένα ρυάκι από τα πολλά που διατρέχουν το βουνό. Το δάσος, οι ήχοι της φύσης αλλά και οι διηγήσεις σε κάνουν να πιστέψεις ότι ίσως οι κένταυροι παρακολουθούν ανάμεσα στις φυλλωσιές.
Η διαδρομή διαρκεί μόλις 40’ λεπτά και η επιστροφή μπορεί να γίνει είτε από το ίδιο μονοπάτι είτε από την άσφαλτο, κάνοντας έτσι τον γύρο της Πορταριάς. Όλα αυτά μια ανάσα από τον Βόλο.
Λίγο έξω από τον Βόλο αλλά διοικητικά στα όρια του Δήμου, επισκεπτόμαστε τη Νέα Αγχίαλο. Εδώ κατοικούν πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία. Στον Σύλλογο των εν Θεσσαλία Οξυωτών, «η Οξυά», με δραστηριότητα άνω των 30 ετων, δοκιμάσαμε παραδοσιακές πίτες και ψωμί καμωμένα από τα χεράκια των γυναικών του Συλλόγου και γνωρίσαμε τα μυστικά της παρασκευής τους.
Δεν μπορούσαμε φυσικά να φύγουμε από τον Βόλο, χωρίς να δοκιμάσουμε το υπέροχο τσίπουρο. Με γλυκάνισο το πίνουν «αυτοί που ξέρουν αν και βγάζουμε και χωρίς» μας λέει ο αποσταγματοποιός Νίκος Τοκαλής το αποσταγματοποιείο του οποίου είναι επισκέψιμο και βρίσκεται στο 5ο χιλιόμετρο Νέας Αγχιάλου.
Ο Βόλος, εκτός από μια μεγάλη πόλη που «τα έχει όλα» είναι και από τα μέρη, που παραμένουν σε μεγάλο βαθμό αναλλοίωτα στο χρόνο και τελικά παραμένουν αυθεντικά. Το παλιό μπλέκεται με το νέο και το κλασσικό με το σύγχρονο αποτελώντας έτσι οπωσδήποτε πρόταση για ένα long weekend, ενώ ακόμα η πόλη διαθέτει καλά κρυμμένες γωνιές με ζεστή ατμόσφαιρα, καλό φαγητό και υπέροχους ανθρώπους.
