Πόσες φορές έχεις στήσει τον εαυτό σου στα τρία μέτρα και τον έχεις χτυπήσει
αλύπητα για λάθος επιλογές; Πόσες είναι εκείνες οι στιγμές που υπήρξες αυστηρός
απέναντι σου φορτώνοντάς σε ταμπέλες και κατηγορίες που δεν σου ανήκαν; Πόσες
άραγε είναι εκείνες οι περιπτώσεις που επέβαλες την πιο αυστηρή ποινή σε εσένα
τον ίδιο αφού στο δικαστήριο της καρδιάς ο εαυτός σου βγήκε ο πιο ένοχος
βαρυποινίτης;
Αν κάτσεις και μετρήσεις όλες τις στιγμές, όλες εκείνες τις φορές,
μάλλον η λίστα ίσως είναι και μεγαλύτερη από αυτήν του Αη-Βασίλη.
Και θα ρωτήσω: ποιος είναι, άραγε, ο λόγος που σε τιμωρείς;
«Έτσι έμαθα» ή «Πρέπει να είμαι αυστηρός, αλλιώς θα αποτύχω» ή «Δεν
επιτρέπεται να κάνω λάθη» ή ακόμα χειρότερα «Δεν αξίζω»… η λίστα με τις
απαντήσεις, μάλλον είναι μεγάλη και επίπονη. Ο λόγος που έμαθες να τιμωρείς τον
εαυτό σου είναι καλά κρυμμένος στα βιώματά σου, στις πληγές σου, στις ταμπέλες
που σου χρέωσαν, στα «πρέπει», τα «μη» και τα «όχι», στις προσδοκίες που
ματαιώθηκαν, σε όνειρα άλλων που τα νόμισες δικά σου.
Και πολύ εύλογα θα με ρωτήσεις με τη σειρά σου: «Πώς μπορώ να σταματήσω να
με τιμωρώ;»
Κι εγώ θα απαντήσω: «Θέλεις να αλλάξεις; Είσαι έτοιμος να σε αγαπήσεις; Είσαι
έτοιμος να νιώσεις ελεύθερος; Θέλεις να θεραπευτείς;»
Αν η απάντησή σου είναι ένα βροντόφωνο «Ναι!», πάμε να κλείσουμε το εισιτήριό
μας για ένα ταξίδι αγάπης, χαράς και γαλήνης. Τι λες; Ξεκινάμε;
Στο ταξίδι μας χρειαζόμαστε ένα εισιτήριο, την ταυτότητά μας και μία αποσκευή
με τα πολύτιμά μας.
Το εισιτήριο για το ταξίδι μας είναι η αγάπη. Ρομαντικό θα μου πεις, ίσως και
ουτοπικό. Μπορεί και να ξενερώσεις. Θα σου ζητήσω να μείνεις, όμως, μέχρι το
τέλος. Και που ξέρεις, μπορεί αυτό το ταξίδι να σε συναρπάσει…
Θα σου θυμίσω την εξομολόγηση του Τσάρλι Τσάπλιν στα εβδομηκοστά του
γενέθλια:
«Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο
συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα
στην αλήθεια μου.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυθεντικότητα.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη
θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι, ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή, ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο
άνθρωπος ήμουν εγώ.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυτοεκτίμηση.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη
ζωή και μπόρεσα να δω ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ωριμότητα.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα
και σε όλες τις περιστάσεις, την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα
όσα γίνονται είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αποδοχή.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον
ελεύθερο χρόνο μου και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον.
Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την
καρδιά μου να γελά, με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ειλικρίνεια.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν
ήταν υγιές για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ό,τι με
τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Στην αρχή το ονόμαζα “υγιή εγωισμό”. Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι αυταγάπη.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να θέλω να έχω πάντα
δίκιο. Έτσι έσφαλλα πολύ λιγότερο.
Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε απλότητα.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω
στο παρελθόν και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω περισσότερο τη στιγμή
όπου όλα συμβαίνουν.
Έτσι σήμερα, ζω την κάθε μέρα και αυτό το λέω πληρότητα.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι η σκέψη
μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο. Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις
της καρδιάς μου, η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο.
Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα σοφία της καρδιάς.
Στάσου μπροστά στον καθρέφτη σου, κοίταξε το είδωλό σου με μάτια αληθινά και
πες του «Με αγαπώ».
Χωρίς ταυτότητα λένε πως δεν πας πουθενά. Πάμε, λοιπόν, να ανακαλύψουμε την
ταυτότητά μας μέσα από τη συγγνώμη. Χρειάζεται να συγχωρήσω τον εαυτό μου για όλα τα λάθη του, για όλες τις στιγμές που φάνηκα δειλή, μικρή, λίγη. Χρειάζεται
να δώσω άφεση για εκείνες τις φορές που οι δικές μου πληγές έγιναν δίκοπα
μαχαίρια στην καρδιά κάποιου άλλου. Για όλες εκείνες τις ημέρες που ο εγωισμός
μου βούιζε στα αυτιά μου, κυριαρχούσε στη σκέψη μου κι εγώ άκριτα υποτίμησα,
αμφέβαλα. Μα πιότερο, είναι ανάγκη να με συγχωρήσω για όλες εκείνες τις
περιπτώσεις που έβλαψα τον εαυτό μου παραβιάζοντας τα όριά μου, κάνοντας το
«καλό παιδί», δίνοντας χώρο και χρόνο σε καταστάσεις που δεν μου έπρεπαν.
Χρειάζεται να συγχωρήσω, να βγάλω από μέσα μου το δηλητήριο του θυμού, το
αγκάθι της τιμωρίας, την πικρή γεύση της απόρριψης. Η συγχώρεση θα μου
επιτρέψει να δω την αληθινή εικόνα του εαυτού μου, να δω με τα μάτια της
καρδιάς και να αγκαλιάσω τη λογική σε μια ισορροπία του σώματος, του νου και
της ψυχής. Συγχωρώντας απελευθερώνομαι και λαμβάνω ό,τι ακριβώς μου αξίζει.
Διαβάζω την προσευχή της συγχώρεσης και αγκαλιάζω την ψυχή με στοργή:
«Αν έχω βλάψει κάποιον με οποιονδήποτε τρόπο
είτε εν γνώσει ή εν αγνοία μου,
μέσα από τη σύγχυσή μου
του ζητώ να με συγχωρέσει.
Αν κάποιοι με έβλαψαν με οποιονδήποτε τρόπο,
είτε εν γνώσει ή εν αγνοία τους
μέσα από τη δική τους σύγχυση
τους συγχωρώ.
Κι αν υπάρχει κάτι που δεν μπορώ
ακόμα να συγχωρήσω,
συγχωρώ τον εαυτό μου για αυτό.
Για όλα αυτά που έχω βλάψει τον ίδιο μου τον εαυτό,
αν τον έχω αναιρέσει, αν έχω αμφιβάλλει,
αν τον υποτίμησα, αν τον έχω κρίνει
ή αν ήμουν αγενής προς τον εαυτό μου,
μέσα από την ίδια μου τη σύγχυση
Συγχωρώ τον εαυτό μου»
Κι αν όλο αυτό σου φαίνεται απαιτητικό, κοίτα με τα μάτια της καρδιάς το είδωλό
σου στον καθρέφτη και πες του με συμπόνια «Με συγχωρώ».
Ήρθε η ώρα να διαλέξεις τα πολύτιμά σου, όσα θα πάρεις στις αποσκευές σου.
Φρόντισε να είναι ελαφριές σαν πούπουλο και μοναδικές όπως το πολυτιμότερο
πετράδι. Αναγνώρισε την πολυτιμότητά σου. Είσαι ξεχωριστός και σπάνιος. Είσαι
ολόκληρος και μοναδικός έτσι ακριβώς όπως είσαι. Δεν χρειάζεται να μοιάσεις σε
κανέναν. Δεν είναι απαραίτητο να βαδίσεις το μονοπάτι κανενός άλλου, παρά μόνο
το δικό σου. Δώσε φτερά στα θέλω σου και στα όνειρά σου. Επέτρεψε στον εαυτό
σου το δικαίωμα της δικής του επιλογής. Δώσε του την άδεια να κάνει λάθη και να
μάθει μέσα από αυτά. Κλείσε του το μάτι και πες του πως τον εμπιστεύεσαι σε ό,τι
αποφασίσει. Η εμπιστοσύνη σε εσένα είναι το μαγικό φίλτρο που θα πάρεις μαζί
σου σε αυτό το ταξίδι. Είναι η άγραφη υπόσχεση καρδιάς, το καύσιμο για να
εκτοξευθούν τα θέλω σου, τα όνειρά σου στον γαλαξία της δημιουργίας.
O Osho λέει πως «Εμπιστοσύνη είναι το εσωτερικό σου μεγάλωμα, η συνειδητότητά
σου στην κορύφωσή της.
Αν δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, οτιδήποτε και αν κάνεις, μια βαθιά δυσπιστία
θα υπάρχει συνεχώς σαν υπόγειο ρεύμα. Αν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου,
εμπιστεύεσαι ολόκληρη τη ζωή. Η εμπιστοσύνη περιλαμβάνει τα πάντα.
Εμπιστοσύνη σημαίνει: εμπιστοσύνη προς τη ζωή, προς το όλον που σε περιβάλλει,
προς το όλον μέσα από το οποίο προέρχεσαι και προς το όλον μέσα στο οποίο
κάποια μέρα θα διαλυθείς».
Σε αυτό τον καθρέφτη που κοίταξες με τα μάτια της αγάπης τον εαυτό σου, πες του
φωναχτά, να ακουστεί μέχρι τα βάθη της ψυχής σου «Με εμπιστεύομαι».
Κάθε φορά που θα προφέρεις αυτές τις τρεις μαγικές φράσεις να είσαι σίγουρος
πως θα είσαι ο καλύτερος σύμμαχος του εαυτού σου!
