Η ατομική έκθεση “Digging” του Θωμά Διώτη σε επιμέλεια της Αγγελικής Μπάρα παρουσιάζεται στη Γκαλερί Ζουμπουλάκη από τις 6 Οκτωβρίου έως τις 5 Νοεμβρίου. Η έκθεση αποτελεί ένα οπτικό πέρασμα στην ιστορία του δράκου, από τη μυθική του σύνθεση στην ψηφιακή του υβριδοποίηση. Ο Διώτης θα παρουσιάσει έναν μνημειακών διαστάσεων δράκο, αλλά και σειρά από σχέδια σε διαφορετικής ποιότητας χαρτιά.
Όπως γράφει η Αγγελική Μπάρα, υποψήφια Διδάκτωρ της ΑΣΚΤ, στο κείμενο της: «Μυθικό πλάσμα υπό εξαφάνιση ή ένας από τους πρωταγωνιστές της ψηφιακής εποχής; Ο δράκος πρωταγωνιστεί σε κάθε ρήξη μεταξύ του καλού και του κακού, της ισορροπίας και της ανισορροπίας και άλλων αντίθετων δυνάμεων της λειτουργίας του κόσμου.
Ο Θωμάς Διώτης, μέσα από την έκθεση, παρουσιάζει την εικόνα του δράκου στη σύγχρονη εκδοχή της, αποκαλύπτοντας νέες ερμηνείες και μέσα από έναν οπτικό πλεονασμό ενσωματώνει τόσο το παρελθόν όσο και την φαντασία.[…]
Αλχημικό σύμβολο συνδεδεμένο με τη φωτιά και το χάος, ο δράκος αποτελεί ένα από τα πιο αναγνωρισμένα μυθικά θηρία, άλλοτε εκπροσωπώντας την αίρεση, άλλοτε τη σοφία. Αγέρωχος και επιβλητικός, με εκτυφλωτικό βλέμμα από φανάρια οχημάτων και αεροδυναμικά φτερά από προφυλακτήρες και οστεόδερμα από 1500 πλαστικές καρέκλες.
Ο κεντρικός δράκος αποτελεί ένα υβριδικό συνονθύλευμα αντικειμένων που εντόπισε ο καλλιτέχνης σε δρόμους της επαρχίας. Δίνεται η εντύπωση πως το έργο δεν φτιάχτηκε από ανθρώπινο χέρι, αλλά ότι γεννήθηκε σε κάποιο εργοστάσιο. Στην πραγματικότητα ο δράκος αυτός κατασκευάστηκε ασκητικά, στο υπαίθριο εργαστήριο του καλλιτέχνη, υπό τους ήχους των κεραυνών και του καμπαναριού.
Η σύνθεση του δράκου ήταν αποτέλεσμα μιας ατέρμονης αναζήτησης στοιχείων. Οι επιφάνειές του ποικίλουν μεταξύ του απείρως λεπτού και του ογκώδους, ενώ η οργανική τους σύνθεση είναι αποτέλεσμα θερμικών συγκολλήσεων. Ο Διώτης, με έναν μοναδικό τρόπο, καταφέρνει να συνδέσει υλικά με τολμηρό ύφος αναδεικνύοντας την πολυπλοκότητα της έννοιας του δράκου μέσα από την οπτική της μεταφορά στον χώρο.
Χαρτογραφώντας την παραδοξότητα του δράκου, ο Διώτης παρουσιάζει παράλληλα σχέδια με μορφές καθοδηγούμενες από τη ροή του μελανιού που ακροβατούν ανάμεσα στη ζωολογική πραγματικότητα και τον κόσμο των συμβόλων. Εμπνέεται από εικόνες παρμένες
από θρύλους και δημοτικά παραμύθια, στρέφοντας το βλέμμα από το παρελθόν στο μέλλον, αντιμετωπίζοντας τον δράκο σαν μια εξελισσόμενη δύναμη που διαμορφώνει τον πολιτισμό μας. Το ανύπαρκτο του δράκου παρουσιάζεται ως υπαρκτό και θριαμβεύει ενάντια στις αντιλήψεις που τον θέλουν εγκλωβισμένο στον δικό του μύθο».
