Ένα σπουδαίο θεατρικό γεγονός θα ανοίξει τα φετινά Επιδαύρια!
Μια γυναίκα θυσιάζει τη ζωή της.Ο άνδρας της γλιτώνει το θάνατο.Ένα εκκλησιαστικό όργανο τους συνοδεύει.
Από τα πιο αλλόκοτα έργα του Ευριπίδη, στο μεταίχμιο μεταξύ τραγωδίας και κωμωδίας, η Άλκηστη αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που θυσιάζει τη ζωή της για να σώσει τη ζωή του ετοιμοθάνατου άντρα της. Θρήνοι, διαπραγματεύσεις, διαφωνίες. Ποιος δεν φοβάται να πεθάνει; Ποιος δικαιούται περισσότερο να ζήσει; Εντέλει, ο Ηρακλής κατεβαίνει στον Άδη για να φέρει πίσω την Άλκηστη, μόνο που τώρα η ηρωίδα είναι μια ξένη για την οικογένειά της.
Στο Μπόχουμ της Γερμανίας, οι πρόβες για την Άλκηστη του Ευριπίδη υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του καταξιωμένου Ολλανδού σκηνοθέτη Γιόχαν Σίμονς, σημερινού καλλιτεχνικού διευθυντή του Schauspielhaus Bochum και εκ των πρωτεργατών της ευρωπαϊκής θεατρικής πρωτοπορίας, βρίσκονται στο τελικό στάδιο πριν από την άφιξη στην Ελλάδα. Προς το παρόν, ο αυτοσχέδιος καταυλισμός τους, που ανυπομονούμε να δούμε σε παγκόσμια πρώτη στην Επίδαυρο, έχει στηθεί στον πέμπτο όροφο του Schauspielhaus Bochum. Εκεί και το εκκλησιαστικό όργανο που παίζει ζωντανά τη μουσική από την Άλκηστη του Γκλουκ, μεταγραμμένη από τον Βέλγο συνθέτη Steven Prengels.
Ο Γιόχαν Σίμονς αγαπά τη Μουσική και της δίνει ρόλο πρωταγωνιστή. «Τα κείμενα οδηγούν τις σκέψεις, ενώ η Μουσική αφήνει ελεύθερα τα συναισθήματα να υπάρξουν», λέει, ενώ αποκαλύπτει ότι στην παράσταση, εκτός από Γκλουκ θα ακούσουμε και ένα σύγχρονο ποπ τραγούδι. «Για μένα η μουσική είναι η ανώτατη μορφή τέχνης. Η μουσική αιωρείται ανάμεσα στον ουρανό και τη γη», σημειώνει και προσθέτει συγκεκριμένα για την Άλκηστη: «Η ύπαρξη της Μουσικής ανάμεσα στη δράση δίνει στο θεατή ελεύθερο χώρο, μια ανάσα για να μπορέσει να κάνει τις προσωπικές του σκέψεις του και να κυλιστεί στα συναισθήματά του».
Η πρόβα συνεχίζεται και ο Σίμονς δίνει τις τελευταίες οδηγίες στους ερμηνευτές του – τέσσερις τραγουδίστριες που ενσαρκώνουν τον Χορό και μια ομάδα εξαίρετων ηθοποιών, μισοί Γερμανοί και μισοί Ολλανδοί. Κυρίως τους διορθώνει το βλέμμα: πρέπει να κοιτούν ψηλά και όχι ίσια, όπως θα έκαναν σε ένα κλειστό θέατρο. Όλοι τους ανυπομονούν για την Επίδαυρο. Για τη μοναδική εμπειρία να ερμηνεύσουν την ευριπίδεια Άλκηστη, που τόσο καιρό μελετούν, στον τόπο που της αρμόζει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, στο μαγευτικό αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.
Εκεί θα τεθούν και όλα τα ερωτήματα του έργου, μέσα από την ανάγνωση του Σίμονς: Ο ρόλος του λευκού αρσενικού που πρέπει να ζήσει. Ο φόβος του για τον θάνατο και ο εγωκεντρισμός του. Η ηρωΐδα Άλκηστη που καλείται να θυσιαστεί γα τον άντρα της τον Άδμητο. Η εκκωφαντική σιωπή της. Ο ρόλος της αγάπης. Η σημασία της απώλειας. Κι ύστερα, τα παιδιά που μένουν πίσω. Παιδιά που θρηνούν για τη μάνα τους. Παιδιά που πενθούν, αλλά και ένα αγόρι που μεγαλώνει σαν τον πατέρα και τον παππού του. Άλλος ένας λευκός άντρας.
Όπως λέει ο ίδιος, αυτό το κείμενο του Ευριπίδη το επέλεξε γιατί πρόκειται για μια «καθαρή ιστορία, ένα παραμύθι, χωρίς αμφισημίες». Είχε επίσης στα χέρια του την «εξαιρετική» διασκευή της Καναδής ποιήτριας Αnne Carson, η οποία τον γοήτευσε και πάνω σε αυτή πάτησε η δραματουργία της Susanne Winnacker. «Η Άλκηστη είναι να σατυρικό δράμα», σχολιάζει ο Σίμονς. «Αυτό που παρακολουθούσαν οι θεατές μετά τις τραγωδίες για να νιώσουν μια ανακούφιση, μια ανάταση».
Και όλα αυτά σε έναν άδειο χώρο, όπου δεσπόζει μονάχα το εκκλησιαστικό όργανο. Ο λόγος για την εικαστική πρόταση του σπoυδαίου σκηνογράφου Johannes Schütz, η οποία δεν περιλαμβάνει παρεμβάσεις στην ορχήστρα, αλλά απέξω. Πώς βλέπουν το σκηνικό της Άλκηστης Σίμονς και Σύτς; Έξω από την ορχήστρα θα στηθεί ένας καταυλισμός, ένα σκηνικό περιπλανώμενου θιάσου: μερικά τροχόσπιτα, σκηνές, πλαστικές καρέκλες, μια νεκροφόρα… Πάνω στα δέντρα θα προβάλλονται οι στίχοι από τα έργα. Στίχοι στα αρχαία ελληνικά.
Λέει ο Σίμονς: «Η ομάδα των ηθοποιών, η ομάδα μας, θα έρθει στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου για λίγο και ύστερα θα φύγει». Στο κυκλικό αυτό θέατρο, που μοιάζει με μια πελώρια αγκαλιά, οι νομάδες-ηθοποιοί θα γίνουν ένα με το κοινό, κι ύστερα θα τραβήξουν για αλλού.
Ως νομαδικό σύνολο, όμως, που έχει τους δικούς του κανόνες και κώδικες, έχει σκεφτεί ο Σίμονς και τον κόσμο της Άλκηστης. «Όχι σαν έναν κόσμο διανοουμένων. Όχι σαν έναν κόσμο που προσομοιάζει με τη σύγχρονη δυτική κοινωνία. Γι’ αυτό και οι κώδικες του μπορεί να είναι ανοίκειοι. Ένα χαστούκι ή ένα σπρώξιμο μπορεί να μην είναι τόσο κατακριτέα», εξηγεί.
Σε λίγες μέρες όλοι και όλα τα παραπάνω θα μεταφερθούν στην Επίδαυρο. Κι εμείς ανυπομονούμε για το σπουδαίο αυτό θεατρικό γεγονός που θα ανοίξει τα φετινά Επιδαύρια.
Παίζουν Anne Rietmeijer (Άλκηστη), Steven Scharf (Άδμητος), Elsie de Brauw (Τροφός), Pierre Bokma (Ηρακλής), Stefan Hunstein (Πατέρας), Dominik Dos-Reis, Ann Göbel (Παιδιά), Viktor IJdens (Απόλλων), Lukas von der Lühe (Θάνατος)
Συμμετέχουν Antonia Busse σοπράνο, Natalija Radosavljevic σοπράνο, Sarah-Léna Winterberg άλτο, Luzia Ostermann άλτο, Christopher Bruckman / Boris Gurevich εκκλησιαστικό όργανο
Συμπαραγωγή Schauspielhaus Bochum – Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου
Πληροφορίες εισιτηρίων: https://aefestival.gr/plirofories-eisitirion/
Αγορά εισιτηρίων: aefestival.gr, viva.gr & public.gr
