Σε μια οσκαρική χρονιά όπου οι μεγάλες κατηγορίες μοιάζουν αυτή τη στιγμή να έχουν αρκετές κλειδωμένες υποψηφιότητες αλλά σχεδόν καμία κλειδωμένη νίκη (εκτός από μια κατηγορία που αρχίζει να φαίνεται βασικά σίγουρη), κάθε αναγνωρίσιμο βραβείο που προβάλλεται στην τηλεόραση μπορεί να κάνει όλη τη διαφορά του κόσμου.
Και κάπως έτσι, το “Banshees of Inisherin” και το “Fabelmans” πήραν δυναμική ώθηση που μπορεί να τους δώσει το κάτι παραπάνω που χρειάζεται, είτε για να ξεχωρίσουν σε μια πολύ οριακή κούρσα (στην περίπτωση του πρώτου), είτε για να επιβιώσουν σε αυτήν (όπως στην περίπτωση του δεύτερου). Οι δύο ταινίες κέρδισαν τις Χρυσές Σφαίρες Καλύτερης Κωμωδίας και Δράματος, αντίστοιχα σε μια τελετή δίχως σοκ ή μεγάλες εκπλήξεις– κάτι αληθινά σπάνιο για τα δεδομένα των Χρυσών Σφαιρών.
Και κάπως έτσι, το “Banshees of Inisherin” και το “Fabelmans” πήραν δυναμική ώθηση που μπορεί να τους δώσει το κάτι παραπάνω που χρειάζεται, είτε για να ξεχωρίσουν σε μια πολύ οριακή κούρσα (στην περίπτωση του πρώτου), είτε για να επιβιώσουν σε αυτήν (όπως στην περίπτωση του δεύτερου). Οι δύο ταινίες κέρδισαν τις Χρυσές Σφαίρες Καλύτερης Κωμωδίας και Δράματος, αντίστοιχα σε μια τελετή δίχως σοκ ή μεγάλες εκπλήξεις– κάτι αληθινά σπάνιο για τα δεδομένα των Χρυσών Σφαιρών.
Από την άλλη, το “Fabelmans” χρειαζόταν πολύ αυτές τις νίκες και τις πήρε, μέσα μάλιστα σε ένα γενικευμένο κλίμα συγκίνησης, με πολύ κόσμο να αναφέρει και να ευχαριστεί τον Στίβεν Σπίλμπεργκ κατά τη διάρκεια της βραδιάς (με κυριολεκτικά πρώτο-πρώτο τον Κι Χέι Κουάν του “Τα Πάντα Όλα”, που κέρδισε το πρώτο βραβείο της τελετής, για Β’ Ανδρικό Ρόλο, και είναι το απόλυτο φαβορί και για τα Όσκαρ). Ο Σπίλμπεργκ κέρδισε τη Σφαίρα Σκηνοθεσίας δίνοντας έναν συγκινητικό, προσωπικό λόγο που συνέδεσε όλη του την καριέρα ως εκείνο το σημείο, και την σύνδεσή του με την οικογένειά του, με αυτή την ταινία.
Λίγο αργότερα, ένας πολύ κεφάτος Κουέντιν Ταραντίνο (στο τέλος μιας τελετής 3μιση ωρών με ασταμάτητο αλκοόλ, μην ξεχνάμε) του έδωσε και τη Σφαίρα Καλύτερης Δραματικής Ταινίας ολοκληρώνοντας έτσι μια σπουδαία βραδιά για το εξαιρετικό φιλμ του Σπίλμπεργκ. Παραμένει πολύ βασικός, αν όχι ο βασικότερος, διεκδικητής για το Όσκαρ Σκηνοθεσίας.
Άλλοι μεγάλοι νικητές και νικήτριες: Το “Τα Πάντα Όλα” πήρε δύο Σφαίρες ερμηνείας, ένα για τον Κι Χέι Κουάν κι ένα για τη Μισέλ Γέο στον Α’ Γυναικείο σε Κωμωδία: Στην διάρκεια του υπέροχου ευχαριστήριου λόγου της, η Γιο μίλησε για την έλευσή της στο Χόλιγουντ, για το πώς είχε πιστέψει πως κάπως αυτό θα ήταν όλο, πριν βρεθεί αυτή η ευκαιρία. Στη συναισθηματική κορύφωση του λόγου, η αγενής μουσική άρχισε να παίζει κάνοντάς τη να αντιδράσει ενστικτωδώς: «Σκάσε. Μπορώ να σε δείρω!»
Αναμφίβολα είναι μια στιγμή που θα γίνει viral και θα κυκλοφορήσει πολύ το επόμενο διάστημα. Από την άλλη πλευρά, η νικήτρια της αντίστοιχης δραματικής κατηγορίας, Κέιτ Μπλάνσετ (για το “Tar”) δεν ήταν εκεί. Μπορεί τέτοιες λεπτομέρειες να κάνουν διαφορά σε μια τόσο οριακή κούρσα;
Στις άλλες ερμηνευτικές κατηγορίες ο Όστιν Μπάτλερ κέρδισε τον Α’ Ανδρικό σε Δράμα για την εξωγήινη ερμηνεία του στο “Έλβις” (παραμένει μια πολύ ανταγωνιστική κατηγορία η συγκεκριμένη στα Όσκαρ) και η Άντζελα Μπάσετ κέρδισε τον Β’ Γυναικείο για το “Black Panther: Wakanda Forever” κερδίζοντας πόντους στην κούρσα της για μια υποψηφιότητα σε μια απίστευτα ανοιχτή κατηγορία που μπορεί φέτος να συμβεί το οτιδήποτε.
Νίκησαν επίσης το “Πινόκιο” του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο (Animation, εξαιρετική κατηγορία φέτος), ο οποίος παραδέχτηκε πως έχει πει κι ύστερα εξέφρασε μια παθιασμένη υπεράσπιση του animation ως φόρμας κι όχι ως μιας κατηγορίας ταινιών απλά για παιδιά, ο Τζάστιν Χέργουτις του “Babylon” στη Μουσική (με ένα λόγο αφιερωμένο στην αναγκαιότητα των ευκαιριών στο δημόσιο, κοινοτικό χώρο, για κάθε άνθρωπο που έχει κάτι να εκφράσει και δημιουργήσει), και το ινδικό χιτ “RRR” στο Τραγούδι, επιβεβαιώνοντας τη δυναμική της ταινίας και βοηθώντας πιθανώς περισσότερους μελλοντικούς ψηφοφόρους των Όσκαρ να την λάβουν υπόψιν.
Η μοναδική αληθινή έκπληξη ήρθε στην κατηγορία του Μη Αγγλόφωνου Φιλμ, όπου ανάμεσα στο προαναφερθέν “RRR”, το εξαιρετικό “Απόφαση Φυγής” του Παρκ Τσαν-γουκ, το συγκινητικό “Close” και το ερχόμενο με φόρα γερμανικό “All Quiet on the Western Front” (που αναμένεται να είναι τελικά το ισχυρότερο χαρτί του Netflix στα φετινά Όσκαρ), η Χρυσή Σφαίρα πήγε στο “Argentina, 1985” που ακολουθεί τη δικαστική διαδικασία εναντίον των υπευθύνων για την αργεντίνικη χούντα του ‘76. Είναι μια όχι σπουδαία μεν αλλά πολύ καλή, στιβαρή ταινία που δε θα αφήσει κανένα της θεατή απογοητευμένο, κάτι που εξάλλου εξηγεί και την σιωπηλή αλλά αποτελεσματική της πορεία. Κρίμα που δεν θα βγει στις αίθουσες μιας και θα λειτουργούσε εξαιρετικά με το κοινό. (Θα βγει στο Amazon Prime Video.)
Ανάλογη εικόνα συναντάμε και στις τηλεοπτικές κατηγορίες, με μοναδική ίσως έκπληξη τη νίκη του “House of the Dragon” στην κατηγορία Δραματικής Σειράς. Το βραβείο παρέλαβε ο Μιγκέλ Σαπότσνικ, που έχει ήδη παραιτηθεί από το σόου ενόψει της 2ης σεζόν, σε μια από τις σπάνιες φορές που πραγματικά μπορείς να καταλάβεις την αυθεντική έκπληξη στο πρόσωπο κάποιου ανθρώπου κι όχι κάποιο προβαρισμένο «καλά δεν το πιστεύω!».
Κατά τα άλλα, η κωμική επιτυχία της τελευταίας διετίας “Abbott Elementary” κέρδισε 3 βραβεία (Κωμική Σειρά, Α’ Γυναικείου, Β’ Ανδρικού) και το “White Lotus” όπως αναμενόταν κέρδισε Μίνι Σειρά και Α’ Γυναικείο Ρόλο (Τζένιφερ Κούλιτζ).
Η Κούλιτζ μάλιστα παρέδωσε έναν από τους πιο απολαυστικούς ευχαριστήριους λόγους της βραδιάς, ψάχνοντας στο δωμάτιο να βρει ανθρώπους που την είχαν κρατήσει στην επιφάνεια όλα αυτά τα χρόνια («για να δω, για να δω, ποιος άλλος… όχι, μόνο εσύ Ράιαν», είπε αναφερόμενη στον Ράιαν Μέρφι που λίγο νωρίτερα είχε τιμηθεί για το σύνολο του έργου του όπως κι ο κωμικός Έντι Μέρφι). Κατέληξε να ευχαριστεί τον δημιουργό του “White Lotus” Μάικ Γουάιτ με τόσο εγκάρδιο τρόπο που ο Γουάιτ έβαλε τα κλάματα και λίγο αργότερα, όταν ανέβηκε στη σκηνή (με μπόλικο αλκοόλ κι εκείνος) για να πάρει το δικό του βραβείο, φαινόταν ακόμα συγκινημένος.
Άλλοι νικητές ήταν ο Πολ Γουόλτερ Χάουζερ για το “Blacklight”, ο Έβαν Πίτερς για το “Dahmer”, η Αμάντα Σέιφριντ για το “Dropout” (που δεν ήταν εκεί επειδή είναι «βαθιά στη διαδικασία δημιουργίας ενός νέου μιούζικαλ» που ευχόμαστε να είναι το “Mamma Τρία”) και η Τζούλια Γκάρνερ για το “Ozark”.
Οι δύο ίσως πιο αξιομνημόνευτες στιγμές όμως ήρθαν η μία για ένα βραβείο που δόθηκε πέρσι (αλλά χειροκροτήθηκε φέτος) κι η άλλη για ένα βραβείο που δόθηκε φέτος (αλλά κανείς δεν το παρέλαβε). Κατά την απονομή του τιμητικού του βραβείου, ο δημιουργός Ράιαν Μέρφι (“Pose”, “American Horror Story”) ζήτησε από τον κόσμο να αποθεώσει την Μ. Τζ. Ροντρίγκεζ του “Pose”, πρώτη τρανς ερμηνεύτρια που κέρδισε Χρυσή Σφαίρα, επειδή το βραβείο το πήρε πέρσι όταν οι Σφαίρες δεν μεταδόθηκαν τηλεοπτικά χάνοντας έτσι την ευκαιρία για μια ιστορική στιγμή. Ο Μέρφι έφερε συνοδό του φέτος την ηθοποιό.
Στο αντίπερα άκρο του φάσματος συγκίνησης-σλάπστικ, ο Κέβιν Κόστνερ δεν πήγε να παραλάβει τη δική του Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του στο γουέστερν δράμα “Yellowstone” και η κωμικός Ρετζίνα Χολ που έκανε την ανακοίνωση, διάβασε… ή τελοσπάντων αποπειράθηκε να διαβάσει, την επίσημη δικαιολογία του Κόστνερ. Το ξεκαρδιστικό αποτέλεσμα είναι, με κάθε ειλικρίνεια, ο λόγος που υπάρχουν οι Χρυσές Σφαίρες.
Τελικά είχε ενδιαφέρον να παρατηρεί κανείς αυτή την ένταση ανάμεσα στην αυτοσυγκράτηση (τα πάντα φέτος έμοιαζαν ελαφρώς πιο μετρημένα σε σχέση με το παρελθόν του θεσμού, κάτι που φαίνεται ακόμα και στα δίχως σοκ ή εκπλήξεις αποτελέσματα) και τις διαρκείς τάσεις χαλάρωσης: Ευχαριστήριοι λόγοι που χάνονταν κάπου στη διαδρομή εν μέσω κάποιου παραληρήματος, μεθυσμένοι σταρς, viral στιγμές, και μια διαρκής φασαρία στην αίθουσα που ο παρουσιαστής Τζερόντ Καρμάικλ προσπαθούσε να ησυχάσει σαν δάσκαλος σε τάξη.
Είχε ενδιαφέρον ως αποτέλεσμα, ειδικά μετά από μια χρονιά εκτός αέρα κατόπιν γενικού μποϊκοτάζ εναντίον τους (για έλλειψη diversity και για μια σειρά από σκάνδαλα, οικονομικής φύσεως και μη) και μια γενικευμένη αναδιοργάνωση του θεσμού και την προσθήκη ψηφοφόρων εκτός ΗΠΑ. (Disclaimer: Φέτος ψήφισα στις Χρυσές Σφαίρες ως ένας εξ αυτών των νέων ψηφοφόρων.) Ακόμα και η μέρα ήταν ασυνήθιστη: Μια τυχαία Τρίτη βράδυ, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ κέρδισε δύο Χρυσές Σφαίρες. ΟΚ! Οι Σφαίρες βρίσκονται εμφανώς σε κρίσιμη στροφή και τα πάντα είναι υπό αμφισβήτηση. Το μεγαλύτερο ερώτημα για μήνες ήταν: Θα έρθουν οι σταρς;
Ο Μπρένταν Φρέιζερ είχε δηλώσει καιρό πως δε θα βρεθεί στην τελετή (ο ηθοποιός είχε κατηγορήσει τον πρώην Πρόεδρο της Ένωσης Ξένων Ανταποκριτών για σεξουαλική παρενόχληση), ο Τομ Κρουζ που είχε επιστρέψει τα αγαλματίδιά του επίσης δε θα βρισκόταν εκεί, και υπήρξαν αξιοσημείωτες ακόμα απουσίες (Κέιτ Μπλάνσετ, Αμάντα Σέιφριντ, Κέβιν Κόστνερ). Όμως τα περισσότερα τραπέζια ήταν γεμάτα γιατί, στο τέλος της μέρας, κάθε αναγνώριση βοηθάει.
Ο παρουσιαστής Τζερόντ Καρμάικλ ύστερα από έναν κάπως αμήχανο εναρκτήριο μονόλογο που κράτησε περισσότερο από όσο έπρεπε αλλά κατέληξε σε ένα ενδιαφέρον πόιντ (είπε εν ολίγοις: δεν είμαι εδώ επειδή πιστεύω ότι η Ένωση Ξένων Ανταποκριτών έχει αλλάξει, αυτό δεν με νοιάζει καθόλου, είμαι εδώ επειδή πιστεύω ότι χρειαζόμαστε τέτοιες βραδιές), παρέδωσε αρκετά αιχμηρά αστεία. Καλύτερο και πιο σοκαριστικό όλων, μια μπηχτή ενάντια στην σαϊεντολογία και τον –απόντα– Τομ Κρουζ, προτείνοντας πως μπορούν τα τρία αγαλματίδια που επέστρεψε ο σταρ να χρησιμοποιηθούν για την ασφαλή επιστροφή της Σέλι Μισκάβιτζ (συζύγου του σαϊεντολόγου ηγέτη Ντέιβιντ Μισκάβιτζ η οποία έχει να φανεί δημοσίως από το 2007).
Τι μέλλον έχει ο θεσμός ύστερα από όλα αυτά; Δεν ξέρουμε, φυσικά. Τι μένει από αυτή την περίεργη βραδιά; Μερικά βραβεία σε κάποιες από τις καλύτερες ταινίες και ερμηνείες της χρονιάς (πάντα θετικό) και ένα μάτσο αξιομνημόνευτες στιγμές χαλαρότητας ή/και ενθουσιασμού.
Γιατί αν στις Κάννες υπήρξε μόνο ένα βραβείο που αφιερώθηκε σε πρωταγωνιστικό γαϊδούρι (το “ΕΟ” του Γέρζι Σκολιμόφσκι), στις Σφαίρες υπήρξαν δύο (και ο Μάρτιν ΜακΝτόνα και ο Κόλιν Φάρελ ανέφεραν την Τζένι του “Banshees of Inisherin”). Και τελικά, πού αλλού θα βρεις τον Κόλιν Φάρελ να ανεβαίνει στη σκηνή να παραλάβει το ερμηνευτικό του βραβείο από τα χέρια της Άνα ντε Άρμας –η δεύτερη Χρυσή Σφαίρα που κερδίζει μετά την “Αποστολή στη Μπριζ”, πάλι δηλαδή για ταινία του ΜακΝτόνα– και πριν πιάσει τις ευχαριστίες του, να ξεκινάει ένα παραλήρημα ενθουσιασμού για την ερμηνεία της ντε Άρμας στο “Blonde”;
Ή λίγο αργότερα στην τελετή, να προσφέρει το χέρι του στην επερχόμενη Τζένιφερ Κούλιτζ για να την συνοδεύσει στη σκηνή καθώς παραλάμβανε το δικό τη βραβείο; Ναι, γιατί όχι;
Όπως είπε κι ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο παραλαμβάνοντας τη Χρυσή Σφαίρα για το “Πινόκιο”: «Όλοι είμαστε λίγο μεθυσμένοι. Τι καλύτερο;»
