«Αν κάποιος επιθυμεί καλή υγεία, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να ρωτήσει τον εαυτό του, είναι αν νιώθει έτοιμος να απαλλαγεί από τις αιτίες της ασθένειάς του. Μόνο τότε είναι δυνατόν να βοηθηθεί»
Ιπποκράτης
Όλοι μας, σε όλα τα χρόνια, σε όλους του πολιτισμούς, έχουμε προσωπικά συστήματα πεποιθήσεων, που τα επηρεάζουν η οικογένεια, οι φίλοι, η ίδια η κοινωνία. Αυτές οι πεποιθήσεις διαμορφώνονται επίσης από την ατομική ερμηνεία που δίνει ο καθένας μας στα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή του. Κανένας μας δεν μένει ανεπηρέαστος από το εγώ του. Το εγώ έχει ένα πρωτόγονο αίσθημα αυτοσυντήρησης και μπορεί να μας ελέγξει μόνο όταν του το επιτρέψουμε εμείς.
Αν πιστέψουμε πως η ασθένεια, το ατύχημα, κάθε οργανική δυσλειτουργία έχει σχέση μόνο με το φυσικό μας σώμα, τότε αποκόπτουμε τον εαυτό μας από τη νοητική, τη συναισθηματική και την πνευματική του πλευρά. Το φυσικό σώμα δεν είναι δυνατόν να διαχωριστεί από το νοητικό και το συναισθηματικό.
Τις πιο συχνές αιτίες των ασθενειών αποτελούν η αρνητική στάση και τα αρνητικά συναισθήματα ενοχής, ανάγκης για προσοχή ή ανάγκης διαφυγής από μια δυσάρεστη κατάσταση. Κάθε ασθένεια ή δυσλειτουργία στο σώμα μας έρχεται για να μας θυμίσει να αγαπάμε τον εαυτό μας. Η γνήσια αγάπη προς τον εαυτό μας θα επιτρέψει στην καρδιά μας να μας καθοδηγήσει στην πληρότητα. Το εγώ δεν γνωρίζει πώς να μας οδηγήσει στην πληρότητα γιατί είναι φτιαγμένο μόνο από νοητική ενέργεια.
Αγάπη προς τον εαυτό μας σημαίνει ότι τον αποδεχόμαστε όπως είναι οποιαδήποτε στιγμή, με όλους τους φόβους, τα σωστά και τα λάθη, τις επιθυμίες, τα όνειρα, τις φιλοδοξίες. Δεν κρίνουμε τον εαυτό μας ή τις πράξεις μας. Αντίθετα τις αποδεχόμαστε σαν εμπειρίες από τις οποίες θα διδαχτούμε πώς να αντιμετωπίζουμε τις συνέπειες των πράξεων και των αποφάσεων μας. Με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε την υγεία μας.
Ο Πορτορικανός ψυχολόγος Dr. Nelson Torres μας θυμίζει πως το σώμα φωνάζει αυτό που σωπαίνει το στόμα… Η ασθένεια είναι μία σύγκρουση μεταξύ της προσωπικότητας και της ψυχής.
Πολλές φορές το κρυολόγημα «στάζει» όταν ο οργανισμός δεν κλαίει.
Ο πονόλαιμος «φράζει» όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει τις αγωνίες.
Το στομάχι καίει όταν ο θυμός δεν μπορεί να βγει.
Ο διαβήτης εισβάλει όταν η μοναξιά πονάει.
Το σώμα παχαίνει όταν η δυσαρέσκεια πιέζει.
Ο πονοκέφαλος καταθλίβει όταν αυξάνουν οι αμφιβολίες.
Η καρδιά χαλαρώνει όταν το νόημα της ζωής φαίνεται να τελειώνει.
Οι αλλεργίες συμβαίνουν όταν η τελειομανία είναι ανυπόφορη.
Τα νύχια σπάνε όταν απειλούνται οι άμυνες.
Το στήθος σφίγγει όταν η υπερηφάνεια σκλαβώνει.
Η πίεση αυξάνεται όταν ο φόβος φυλακίζει.
Οι νευρώσεις παραλύουν όταν το εσωτερικό παιδί τυραννάει.
Ο πυρετός θερμαίνει όταν οι άμυνες εκρήγνυνται τα όρια της ανοσίας.
Τα γόνατα πονούν όταν η υπερηφάνεια σου είναι «άκαμπτη».
Ο καρκίνος σκοτώνει εάν δεν συγχωρείς ή και έχεις κουραστεί να «ζεις».
Και οι σιωπηλοί σου πόνοι;
Πώς μιλάνε στο σώμα σου;
Η ασθένεια δεν είναι κάτι κακό. Είναι εκεί για να σου θυμίσει πως έχεις πάρει λάθος δρόμο. Ο καθένας μας χρειάζεται να αποκωδικοποιήσει το μήνυμα της ασθένειας και να ενεργήσει σύμφωνα με αυτό. Ο πόνος είναι το πρώτο σημάδι. Κι εμείς πολλές φορές παίρνουμε ένα παυσίπονο για να τον «κοιμήσουμε». Ωστόσο, όσες φορές κι αν κοιμηθεί, αν δεν φτάσουμε στην πραγματική αιτία που τον προκαλεί, εκείνος θα επιστρέφει για να εκραγεί όταν πια και το πιο ισχυρό παυσίπονο δε θα μπορεί να τον καταστείλει.
Ας γίνει ο πόνος η αφορμή να ψάξει ο καθένας βαθύτερα μέσα του και σε συνδυασμό με την ιατρική αγωγή που θα ακολουθήσει να φτάσει στην ίαση σώματος και ψυχής πιο άμεσα.
Δεν είναι αρκετό να γνωρίζουμε την αιτία της ασθένειας και να την αποδεχτούμε. Το σημαντικότερο όλων είναι να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας και να τον αγαπήσουμε. Ας θυμόμαστε πως…
Ο δρόμος προς την ευτυχία δεν είναι ευθύς.
Υπάρχουν καμπύλες που ονομάζονται ΛΑΘΗ, φανάρια που λέγονται ΦΙΛΟΙ, φώτα που ονομάζονται ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.
Και όλα γίνονται αν έχεις ένα ανταλλακτικό που ονομάζεται ΑΠΟΦΑΣΗ,
Μια ισχυρή μηχανή που ονομάζεται ΑΓΑΠΗ, μια καλή ασφάλιση που ονομάζεται ΠΙΣΤΗ, άφθονο καύσιμο που ονομάζεται ΥΠΟΜΟΝΗ.
