Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης γιορτάζει φέτος τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μιχάλη Κακογιάννη, με μία μεγάλη έκθεση που επιμελείται ο εικαστικός και σκηνογράφος Κωνσταντίνος Ζαμάνης, με τη συμβολή- συμβουλή του Διονύση Φωτόπουλου που θα διαρκέσει από τις 15 Σεπτεμβρίου μέχρι 30 Οκτωβρίου.
«Ο Κόσμος του Μιχάλη Κακογιάννη μέσα από τον Κινηματογράφο, το Θέατρο, τη ζωγραφική, τα κείμενα του και φυσικά τη καθημερινότητα του, ξεδιπλώνεται σε όλους τους χώρους.
Η έκθεση για τον Μιχάλη Κακογιάννη – για το έργο του για να είμαστε πιο ακριβείς – προσπαθεί με έναν απλό τρόπο να καταδείξει το εύρος σε χρόνο και θεματικές των αναζητήσεών του.
Προσπαθώντας να συνενώσουμε τις εξαιρετικά επεξεργασμένες φωτογραφίες από τις ταινίες του , την παρέμβαση στο κτήριο του Ιδρύματος από τον Jim Gogswell, μικρά τεκμήρια / υλικά από τα γυρίσματα, τους στίχους του και την παρουσίαση όλου του Αρχείου του Μιχάλη Κακογιάννη, θελήσαμε να δώσουμε στον επισκέπτη το έναυσμα να αναστοχαστεί, να ξανα-γνωρίσει και να εμπνευστεί από το έργο ενός άνδρα πολυσχιδούς, εμπνευσμένου και ακούραστου.» – Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Κοστούμια, σκηνικά, φωτογραφίες από γυρίσματα, η «Στέλλα», το «Κορίτσι με τα Μαύρα», η «Ιφιγένεια», η «Ηλέκτρα», ο «Ζορμπάς» βρίσκονται στον χώρο και συντροφεύουν τους επισκέπτες. Το γραφείο του, ο χώρος δημιουργίας, διαφωνιών, συναντήσεων καλωσορίζει τους θεατές. Λίγο πιο πάνω ο θεατής μπορεί να ρίξει μια κλεφτή ματιά στην κάμερα του σκηνοθέτη.
«Ο Ένας και μόνος σταθερός παράγοντας στο ακατάπαυστος πήγαινε – έλα ανάμεσα στο αρνητικό και θετικό πόλο της φύσης μου, υπήρξε πάντα μία δυνατή κλίση για τις τέχνες.»
Ο Μιχάλης Κακογιάννης ήταν δοσμένος ολοκληρωτικά στην Τέχνη. Σκηνοθετούσε, έγραφε, ζωγράφιζε. Μέσα από αυτή εκφραζόταν για κοινωνικά θέματα, για τη θέση της γυναίκας , όμως και τα πολιτικά θέματα απασχόλησαν το έργο του, ο Μιχάλης Κακογιάννης έφυγε από το Εδιμβούργο όπου σκηνοθετούσε Οιδίποδα για να πάει στην πατρίδα του την Κύπρο και να γυρίσει το ντοκιμαντέρ «Αττίλας ΄74», να καταγραφεί η αλήθεια, όπως έλεγε.
« Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά» προέβαλλε τους προφητικούς του φόβους για τις συνέπειες της πυρηνικής δραστηριότητας, επίφοβο εγχείρημα για τότε, ήξερε ότι θα ενοχλούσε πολλούς, κάτι που όμως δεν τον έκανε να σταματήσει.
Ο Μιχάλης Κακογιάννης έχει κατακτήσει μια θέση στον Παγκόσμιο Κινηματογράφο και μία θέση στην Ιστορία του Ελληνικού Σινεμά.
«Στην Ελλάδα πήρα σημαντικά δώρα μόνο απ’ τον κόσμο. Μια αυθεντική αγάπη, ένα ευχαριστώ, το εισπράττω κάθε μέρα και φυσικά από κάποιους πνευματικούς ανθρώπους.»
Ο Μιχάλης Κακογιάννης ήταν ένας πολίτης του Κόσμου.. Ένας καλλιτέχνης που μπορούσε τόσο απλά να δημιουργεί στα μεγαλύτερα θέατρα και όπερες του κόσμου, να κοιτάζει τις ταινίες του στα Όσκαρ και να ψάχνει της φτωχογειτονιές της Ελλάδας για να φιλοξενήσουν τη Στέλλα! Συνδύαζε το Ελληνικό με το Διεθνές, ακροβατώντας στις ξένες παραγωγές με αμιγώς ελληνικό τρόπο.
Το ίδρυμα ήταν ένα όνειρο ζωής που πραγματοποιήθηκε. Σαν μια μεγάλη παραγωγή ταινίας για να πραγματοποιηθεί, βέβαια, χρειάστηκε εκτός από την αρχική μου έμπνευση και την ιδέα, η εξεύρεση χώρου κι έτσι αποφάσισα να βρω ένα χώρο και να φτιάξω ένα ίδρυμα χωρίς να έχω καθαρή ιδέα, όλα θα εξαρτιόνταν από τη φυσιογνωμία και τη διαρρύθμιση του χώρου που θα έβρισκα.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν να γίνει το κτήριο με τους χώρους που ήθελα. Φτιάξαμε έναν χώρο για θεατρικές παραστάσεις που νομίζω είναι μοναδικός στην Αθήνα. Είναι σαν μικρογραφία της Επιδαύρου, είναι πολύ ωραίο. Έχει σινεμά, αίθουσες εκθέσεων, καμαρίνια, γραφεία.
«Ήμουν δύσκολος στις επιλογές. Δεν μπορούσα να υποταχθώ σε μια κατάσταση. Τέλος πάντων, τελειώσαμε…»
