Η μεγαλύτερη ελληνική λέξη που έχει εμφανιστεί ποτέ σε λογοτεχνικό κείμενο ανήκει στον Αριστοφάνη και στις δικές του «Εκκλησιάζουσες».
Ο κορυφαίος κωμικός δημιούργησε μια λέξη που αποτελείται από δεκάδες γράμματα και το 1990 μπήκε στο βιβλίο Γκίνες. Η λέξη αποτελείται από 172 γράμματα, 27 συνθετικά και 78 συλλαβές.
Το λεξικό Λίντελ-Σκοτ μεταφράζει τη λέξη αυτή ως το όνομα ενός πιάτου φαγητού στο οποίο περιέχονται όλων των ειδών οι λιχουδιές, ψάρια, κρέατα, πουλερικά, και σάλτσες.
Η αριστοφανική λέξη εμφανίζεται μόνο μια φορά στο σύνολο της ελληνικής γραμματείας αποτελώντας άπαξ λεγόμενον, καθώς αποτελείται από 78 συλλαβές, 172 γράμματα και 27 συνθετικά, ενώ η μεταφορά της στην λατινική γραφή απαρτίζεται από 182, και για αιώνες ήταν μια από τις μεγαλύτερες γνωστές λέξεις ενώ είναι η μεγαλύτερη που έχει εμφανιστεί στη λογοτεχνία σύμφωνα με τα βιβλίο καταγραφής παγκόσμιων ρεκόρ Γκίνες του 1990.
Η λέξη βρίσκεται στους στίχους 1169-1175 και έχει καταγραφεί ως εξής:
λοπαδοτεμαχοσελαχογαλεοκρανιολειψανοδριμυποτριμματο-σιλφιολιπαρομελιτοκατακεχυμενοκιχλεπικοσσυφοφαττοπεριστερα- λεκτρυονοπτοπιφαλλιδοκιγκλοπελειολαγῳοσιραιοβαφητραγανοπτερυγών.
Τη σύνθετη λέξη εκφωνεί η χορωδία, όταν παρουσιάζεται το συμπόσιο που ετοιμάζεται προς τιμής του νέου γυναικοκρατούμενου καθεστώτος.
Στα νέα ελληνικά η λέξη αποδίδεται περίπου έτσι:
«Ένα πιάτο με φέτες ψαριών, καρχαρία και κομμάτια από κεφάλι σκυλόψαρου, που δημιουργούν μια μίξη με έντονη, πικάντικη γεύση. Κάβουρα με μέλι, τσίχλα και κοτσύφι από πάνω, αγριοπερίστερο, ένα κανονικό περιστέρι, λίγο ψητό κοτόπουλο, ένα λαγό κρασάτο και τραγανές φτερούγες για βουτήγματα». …
