Ένα νέο σπουδαίο πολιτιστικό απόκτημα για το Βερολίνο. Η περίφημη Εθνική Πινακοθήκη της γερμανικής πρωτεύουσας ανοίγει ξανά για το κοινό μετά από έξι χρόνια «λουκέτου» λόγω ανακαίνισης.
Ο εμβληματικός χώρος της τέχνης άνοιξε για πρώτη φορά τις πύλες του το 1968 και έγινε αμέσως μια περίφημη γκαλερί, γνωστή από τους λάτρεις της τέχνης και της αρχιτεκτονικής σε όλο τον κόσμο.
Η Νέα Πινακοθήκη θα φιλοξενήσει την έκθεση του δημοφιλούς Αμερικανού γλύπτη και καλλιτέχνη, Αλεξάντερ Κάλντερ, στον ψηλότερο όροφο του κτιρίου, το οποίο υπέστη τη μεγαλύτερη ανακαίνιση.
Σχεδιασμένο από τον Γερμανό αρχιτέκτονα Λούντβιχ Μις φαν ντερ Ρόε, το μουσείο σύγχρονης τέχνης που άνοιξε για πρώτη φορά το 1968, βρίσκεται σε διαδικασία εκσυγχρονισμού κόστους 100 εκατομμύρια ευρώ και ανακαίνισης από τον Βρετανό αρχιτέκτονα, με έδρα το Βερολίνο, Ντέιβιντ Αλαν Τσίπερφιλντ. Ο ανακαινισμένος χώρος περιλαμβάνει νέο κλιματισμό, επιπλέον ασφάλεια, νέο φωτισμό, καλύτερη πρόσβαση για άτομα με αναπηρία και βελτιωμένες υπηρεσίες για τους επισκέπτες όπως βεστιάριο, καφετέρια και το πωλητήριο του μουσείου.
Η έκθεση της Νέας Εθνικής Πινακοθήκης με τίτλο Η τέχνη της Κοινωνίας παρουσιάζει ένα μέρος της συλλογής του μουσείου με 250 έργα από το 1900 ως το 1945 από καλλιτέχνες όπως ο Otto Dix, η Hannah Höch, ο Ernst Ludwig Kirchner, η Lotte Laserstein and η Renée Sintenis. Η συγκεκριμένη συλλογή αναδεικνύει την ιστορία της κοινωνίας περισσότερο από κάθε άλλη συλλογή στη Γερμανία και τα ταραχώδη πολιτικά γεγονότα που έλαβαν χώρα στο Βερολίνο εξηγούν το λόγο που τα περισσότερα έργα της έκθεσης σχετίζονται με τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις της εποχής, κοιτάζοντας και πέρα από καθαρά αισθητικούς προβληματισμούς.
Τα ζωγραφικά και γλυπτικά έργα της έκθεσης, χωρίς χρονολογική σειρά από άποψης τοποθέτησης μέσα στο χώρο, συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με τα ιστορικά γεγονότα της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, την αποικιοκρατική της ιστορία, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τη ‘χρυσή’ δεκαετία της Βαϊμάρης του 1920, τον Εθνικοσοσιαλισμό και τον εξοστρακισμό της avant-garde, το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα. Οι ανοιχτοί χώροι, σχεδιασμένοι από τον διευθυντή του Bauhaus Dessau (1930-32) και αρχιτέκτονα της Πινακοθήκης Mies van de Rohe, διευκολύνουν μια πιο γενική θέαση των διαφόρων θεμάτων που αναπτύσσονται στην έκθεση.
Δίπλα σε χαρακτηριστικά έργα του Εξπρεσιονισμού, του Κυβισμού, του Σουρεαλισμού, του Νταντά και της Νέας Αντικειμενικότητας, βρίσκονται έργα που πραγματεύονται την έννοια της μητρόπολης, την πολιτική, την προπαγάνδα, την εξορία και τον πόλεμο. Εξετάζοντας την κοινωνία τότε και τώρα, η έκθεση θέτει το βασικό ερώτημα σχετικά με το ποιός αποτελεί μέρος της κοινωνίας και ποιός όχι, με δύο ταινίες να απαντούν στο ερώτημα από σημερινή σκοπιά και μια σειρά από άλλες δράσεις και εκδηλώσεις που επιχειρούν να φωτίσουν τη σχέση της τέχνης με την κοινωνία στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα.
