Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι την Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2022 και διοργανώνεται με την υποστήριξη της περιφερειακής παράταξης «Οικολογική Συμμαχία».
Η έκθεση Cases of Hyle στις αλέες του Πεδίου του Άρεως επιχειρεί ν’ αναδείξει [καλλιτεχνικές] μεταμορφώσεις, αναδιαμορφώσεις και επανεγκαταστάσεις της ύλης σε μια επίκαιρη, διαλεκτική σχέση μεταξύ τέχνης, οικοκεντρισμού, περιβαλλοντικής ηθικής και ονειροφαντασίας στο αστικό τοπίο μιας μητρόπολης. Υλικά αντικείμενα και απόβλητα επαναχρησιμοποιούνται και μεταμορφώνονται σε πολυσχιδή εικαστικά έργα, υβριδικά πλάσματα ενός αλλοτινού ζωικού βασιλείου, αλληγορικές συνθέσεις, φιγούρες από μεταλλικά πλέγματα, design items και μυθικές personas. Δεκαπέντε καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες εμπνέονται από το κίνημα της trash art, αναπτύσσοντας επίκαιρους προβληματισμούς και ζητήματα αισθητικής γύρω από το παρελθόν και το παρόν του υλικού πολιτισμού του ατόμου.
Όπως σημειώνει η επιμελήτρια της έκθεσης, Δήμητρα Νικολοπούλου, «αντικείμενα που βρίσκονταν σε συνθήκες αποσύνθεσης ή αχρηστίας επαναπροσδιορίζονται ως καλλιτεχνικά έργα και μας μεταφέρουν άλλοτε σε καταγωγικές μνήμες παιδικών χρόνων σαν σε μικρόκοσμους ενός μάγου του Οζ (με τενεκεδένιους ήρωες ρεαλιστικής κλίμακας) κι άλλοτε επισημαίνουν, με περίσσιο ρεαλισμό και τις κυλινδρικές στήλες μιας γεώτρησης, την ανάγκη μετατόπισης από τον διαρκώς επεκτεινόμενο ανθρωποκεντρισμό των σύγχρονων κοινωνιών προς τις προοπτικές της περιβαλλοντικής ηθικής και προς εναλλακτικούς τρόπους θεώρησης των ζητημάτων κοινωνικής ευαισθησίας.
Στο Cases of Hyle – με εφαλτήριο τις δυναμικές τάσεις των εικαστικών έργων που λειτουργούν φυγόκεντρα ως προς το πάρκο- ο επισκέπτης προσκαλείται σε πολλαπλές αναγνώσεις του κινήματος της trash art. Ένας ίππος ύψους 2.35 μέτρων επιδίδεται σε διάλογο με τον εμβληματικό έφιππο ανδριάντα στην είσοδο του Πεδίου, μας μεταφέρει σ’ έναν ζωολογικό κήπο πολιτικής οικολογίας, ανάμεσα σε λευκά, αποχρωματισμένα κοράλλια, θύματα της κλιματικής αλλαγής και σε αποσυναρμολογούμενα δίτροχα που μετατοπίζονται στον αέρα ως υβριδικά πτηνά σε μια γοητευτική ποιητική, σωμάτων που απουσιάζουν. Συνθέτοντας πολυεπίπεδα αφηγήματα, ορισμένα έργα ξεδιπλώνουν τη συνθήκη του παιγνίου, κάποια άλλα αναπτύσσουν δραματουργικά εικαστικά συμβάντα και άλλα διατυπώνουν με σαφήνεια την εργονομία των χειροτεχνικών γλυπτών. Εάν θελήσουμε να υιοθετήσουμε την παραδοχή του Μ. Duchamp, ότι «ο καλλιτέχνης ενεργεί ως διαμεσολαβητικό ον», οι καλλιτέχνες της έκθεσης χαρτογραφούν την ανάγκη για κλιματική δικαιοσύνη, αντιπαρέρχονται τους ψευδείς μύθους μιας μονοδιάστατης (υπερ-βιομηχανικής) προόδου και μεταφράζουν την ύλη και την υλικότητα με όρους μεταμορφωτικής διαμεσολάβησης, ανακατασκευάζοντας εύστοχα κοινωνικές πραγματικότητες, επιθυμίες, ένστικτα, συμβολικές γλώσσες κ.α. Αναχωρώντας από το ‘Cases of Hyle’, περιπλανώμενοι/ες ανάμεσα σε ναυαγούς, πλαστικά κύματα και μεταλλικά άλογα, ίσως τελικά αναστοχαστούμε έστω φευγαλέα, εάν «με σκουριασμένη πανοπλία τρέχει δίπλα (μας) ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ». Κι όλα αυτά, ενώ η Νίκη με τα πλαστικά φτερά λαμπυρίζει κάτω από τις φυλλωσιές, ψιθυρίζοντας λέξεις μιας νέας ή και παλιάς πολιτισμικής ιστορίας».
