«Ένα σπίτι φωτεινό σαν μέρα» στο Εθνικό Θέατρο

Το Εθνικό Θέατρο συστήνει στο ελληνικό κοινό από τις 31 Μαρτίου το έργο «Ένα σπίτι φωτεινό σαν μέρα» του Τόνυ Κούσνερ, του σημαντικότερου ίσως εν ζωή Αμερικανού συγγραφέα και δημιουργού του θρυλικού Άγγελοι στην Αμερική, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου.

Ένα πολύ σημαντικό έργο που μιλά για το ζήτημα της ευθύνης μας απέναντι στους άλλους και απέναντι στην ίδια μας την εποχή, για τα διλήμματα, τις δύσκολες αποφάσεις και τον βαθμό στον οποίον ο καθένας από μας επηρεάζει με τη στάση του τις πολιτικές εξελίξεις και τον ρου της Ιστορίας.

Άραγε είμαστε εμείς που διαμορφώνουμε την εποχή στην οποία ζούμε ή είναι η εποχή που διαμορφώνει τις εφήμερες ζωές μας; Η Ιστορία γράφεται ερήμην μας ή από τα δικά μας χέρια;

Την Πρωτοχρονιά του 1932, στο Βερολίνο, μια παρέα αριστερών καλλιτεχνών μαζεύεται στο σπίτι της ηθοποιού Άγκνες για να γιορτάσει. Οι συναντήσεις της παρέας θα συνεχιστούν για τον επόμενο ενάμιση χρόνο, μόνο που, καθώς τα σύννεφα του ναζισμού ολοένα και πυκνώνουν, τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Μέσα από 26 αριστοτεχνικά δομημένες σκηνές, o Κούσνερ παρακολουθεί πώς η πολιτική αναταραχή αλλάζει σταδιακά τις ισορροπίες στις ανθρώπινες σχέσεις, γκρεμίζοντας ψευδαισθήσεις και φέρνοντας τον καθένα αντιμέτωπο με τους άλλους, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό.

Το συγκινητικό αυτό έργο του Κούσνερ είναι η εξιστόρηση μιας πολύ γνωστής και θλιβερής περιόδου της Ιστορίας, μέσα από τα μάτια εκείνων που γίναν κομμάτι της χωρίς να το αντιληφθούν. Κι από αυτήν την άποψη, αποτελεί μια επείγουσα προειδοποίηση και για τα δικά μας «τυφλά σημεία», για τα όσα εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε σχετικά με τον ρόλο μας στον σημερινό κόσμο. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης: «Αν αναλογιστούμε ότι η άνοδος του ναζισμού έγινε σε μια εποχή μεγάλης οικονομικής κρίσης, με αυξανόμενα φαινόμενα βίας και ρατσισμού και ανατράφηκε από την απαθή στάση των πολιτών της χώρας, τότε αναπόφευκτα κάνει κανείς ανατριχιαστικούς παραλληλισμούς με το δικό μας σήμερα. Το έργο του Κούσνερ μάς βάζει απέναντι σε έναν καθρέφτη να κοιτάξουμε στο παρελθόν το δικό μας μέλλον».