Η Alice Neel (1900-1984) υπήρξε μια σημαντική μορφή της βορειοαμερικανικής τέχνης που, αφιέρωσε σχεδόν ολοκληρωτικά την τέχνη της στους περιθωριοποιημένους. Μια μαχητική φιγούρα, φεμινίστρια διεκδικητική, η Neel ζωγράφιζε συχνά γυναίκες – γυμνά που απείχαν πολύ από το παραδοσιακό πρότυπο, όπως αυτό διαμορφώνεται από την ανδρική άποψη και στερείται κάθε συναισθηματισμού. «Πάντα πίστευα ότι οι γυναίκες πρέπει να δυσανασχετούν και να αρνούνται να δέχονται όλες τις αχρείαστες προσβολές που τους επιβάλλουν οι άνδρες», θα δηλώσει το 1972.
Καθώς έγινε πιο γνωστή τη δεκαετία του 1960, η Alice Neel διεύρυνε το φάσμα των μοντέλων της για να συμπεριλάβει άτομα από πιο προνομιούχα περιβάλλοντα, αλλά παρέμεινε πάντα πιστή στις πεποιθήσεις της. Λίγες εβδομάδες πριν από τον θάνατό της, θα δηλώσει: «Στην πολιτική και στη ζωή μου άρεσαν πάντα οι χαμένοι, οι αουτσάιντερ. Υπήρχε μια μυρωδιά επιτυχίας που δεν μου άρεσε».
Ήταν μια ελεύθερη και ανεξάρτητη γυναίκα που πήγε κόντρα στο ρεύμα των πρωτοποριακών γκαρντ της εποχής και η παραστατική της ζωγραφική διέσχισε τις περιόδους της θριαμβευτικής αφαίρεσης, της ποπ αρτ, της μίνιμαλ αρτ και της εννοιολογικής τέχνης.
Γεννημένη στις 28 Ιανουαρίου 1900, «τέσσερις εβδομάδες νεότερη από τον αιώνα», όπως της άρεσε να λέει, η Neel είναι ίσως η πιο οξυδερκής και διεισδυτική παρατηρήτρια των ανθρώπων εκείνου του ταραχώδους αιώνα της αμερικανικής ιστορίας.
Το Centre Pompidou στο Παρίσι αφιερώνει μια μεγάλη έκθεση στη σπουδαία αυτή ζωγράφο με τίτλο “Alice Neel. Un regard engagé” (Alice Neel. Ένα αφοσιωμένο όραμα) έξι χρόνια μετά την αναδρομική έκθεση ”Alice Neel: An Engaged Eye” που πραγματοποιήθηκε στο Ίδρυμα Βαν Γκογκ στην Αρλ. H έκθεση παρουσιάζει την καλλιτέχνιδα από μια ιδιαίτερη οπτική γωνία, με έντονη και ριζοσπαστική προοπτική: αναδεικνύει την πολιτική και κοινωνική της δέσμευση, όπως αποδεικνύεται από τη συμμετοχή της στο Κομμουνιστικό Κόμμα και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών.
Η έκθεση αυτή τη στιγμή παρουσιάζεται αποκλειστικά στο Παρίσι και χωρίζεται σε δύο μέρη που δομούνται ελεύθερα γύρω από τις έννοιες της ταξικής και έμφυλης ανισότητας. Κάθε ενότητα παρουσιάζεται ως μια θεματική αναδρομή, ξεκινώντας από τα πρώτα της έργα στα τέλη της δεκαετίας του 1920, τα οποία φιλοτέχνησε στην Κούβα, και ολοκληρώνοντας με τους τελευταίους πίνακες που φιλοτέχνησε λίγο πριν από τον θάνατό της το 1984. Συνολικά, παρουσιάζονται περίπου εβδομήντα πέντε πίνακες και σχέδια, καθώς και δύο αποσπάσματα από μια ταινία για την καλλιτέχνιδα που γύρισε ο Γάλλος καλλιτέχνης Michel Auder στα τέλη της δεκαετίας του 1970, εκτός από άλλες κινηματογραφικές παραγωγές. Στην έκθεση περιλαμβάνεται επίσης μια επιλογή ανέκδοτων εγγράφων.
